Sa bawat henerasyon ng basketball fans sa Pilipinas, may ilang pangalan na hindi kumukupas ang ningning. At kahit gaano katagal ang lumipas, may mga alamat na nananatili sa isip ng mga tao—hindi lang dahil sa talento nila, kundi dahil sa kwento ng buhay na pinaghirapan, pinaglaban, at pinahalagahan. Isa sa mga pangalang iyon ay si Allan Caidic, ang dating “The Triggerman,” na hanggang ngayon ay kinikilalang isa sa pinakamagagaling na shooters na naglaro sa Philippine basketball.

Ngunit habang maganda ang naging karera niya sa loob ng court, iba naman ang takbo ng kanyang buhay sa labas nito—mas personal, mas mabigat, at mas masalimuot. At sa pagtagal ng panahon, mas lalo pang naging makulay ang kwentong iniwan niya, lalo na’t lumabas ang mga bagong usaping nag-uugnay sa kanya sa isang negosyong gasolina. May mga tao ang nagulat, may nagtaka, at may mga nagtanong: paano nga ba napunta sa ganitong direksyon ang isang basketball icon?

Ito ang malalim at makataong kwento sa likod ng pambihirang karera at personal na pakikibaka ng isang alamat ng PBA.

Isang batang may simpleng pangarap

Si Allan Caidic, ipinanganak noong Hunyo 15, 1963 sa Pasig, ay hindi agad nakita bilang magiging superstar ng Philippine basketball. Gaya ng maraming batang nangangarap, nagsimula siya sa maliliit na liga, simpleng shooting, at walang kasiguraduhang landas. Malapit siya sa kanyang ina, at bagama’t hindi kilalang manlalaro ang kanyang ama, dito nagsimula ang inspirasyon niya sa laro.

Lumaban siya sa tryouts, tumanggap ng paulit-ulit na pagtanggi mula sa ilang unibersidad, at sinubok ang pwersa ng tiyaga. Hanggang sa makapasok siya sa University of the East noong 1981—isang simula na hindi niya alam ay magdadala sa kanya sa pagiging alamat.

Sa UE, hindi siya agad bida. Bench player. Role player. Pero sa likod ng katahimikan niya, may tumitibok na determinasyong hindi kayang pigilan. Unti-unti, lumitaw ang tunay na galing. Noong 1982, pinangunahan niya ang UE Red Warriors sa kampeonato at siya ang naging MVP. Mula roon, wala nang atrasan.

Pagsabog ng isang alamat

Pagsapit ng 1987, siya ang naging unang overall pick ng PBA draft. Mula sa pagiging batang pinagdududahan, bigla siyang naging sentro ng atensyon. Sa kanyang rookie season, 16.6 points per game ang naitala niya—hindi pangkaraniwan para sa baguhan. Siya ang Rookie of the Year. Pasok sa Mythical Five. At simula noon, tahasang sinabi ng maraming eksperto at fans:

“Ito na ang pinakamatinding shooter na nakita natin.”

Hindi sila nagkamali.

Binansagan siyang “The Triggerman,” at lahat ng tumangkang umarang sa kanya, alam ang panganib ng isang maliit lang na espasyo. Kapag nakawala si Allan, automatic: puntos.

Sa loob ng karera niya, nabasag niya ang ilang rekord sa PBA, kabilang ang kamangha-manghang 79 points sa isang laro noong 1991—kasama ang 17 three-pointers, na hanggang ngayon ay bahagi pa rin ng kasaysayan ng liga.

Hindi lang sa professional league naging malaking bahagi si Caidic. Isa rin siyang mahalagang piraso ng national team noong dekada ’80. Sa Jones Cup, nakatulong siyang talunin ang USA team. Sa FIBA Asia, tumulong siyang mag-uwi ng gintong medalya. Iilan lang ang manlalarong nakapagdulot ng ganitong kalaking ambag sa bansa.

Paglipas ng panahon, paglipat ng tungkulin

Pagpasok ng 2000, nagpasya siyang magretiro. Hindi dahil wala nang kaya ang katawan niya, kundi dahil alam niyang may bagong henerasyon nang dumarating. Sa taon ding iyon, dalawang PBA teams ang nagretiro ng kanyang jersey—isang napakabihirang parangal—patunay na ang kanyang pangalan ay bahagi na ng DNA ng Philippine basketball.

Hindi rin siya lumayo sa sport. Naging coach. Naging team manager. Bumalik sa sidelines bilang consultant ng iba’t ibang koponan. Kahit hindi na siya ang bumabato ng tres, siya naman ang nagtuturo kung paano magpaputok ng tamang tira sa tamang oras.

Ang basketball, sa maraming paraan, ay nanatiling tahanan niya.

Ang pinakamabigat na laban sa buhay

Pero kung ang court ay puno ng tagumpay para kay Allan, iba ang laban sa loob ng kanyang sariling tahanan. Ang pagkamatay ng kanyang asawa na si Milot noong 2024 ay isa sa pinakamabigat na yugto ng kanyang buhay. Matagal na lumaban sa cancer si Milot—mula sa unang sintomas, hanggang sa chemotherapy, radiation, operasyon, at pag-asang babalik ang normal na buhay.

Pero kahit na ibinigay ang lahat ng gamutan, dumating pa rin ang huling yugto.

Ang pagkawala ng taong pinakamamahal niya ang nag-iwan ng malaking sugat—isang sugat na hindi agad magagamot ng kahit ilang championship o medalya. Sa kanyang katahimikan, dala niya ang pangakong ipagpapatuloy ang buhay para sa kanilang dalawang anak.

Ito ang bahaging hindi nakikita ng mga fans. Hindi matutumbasan ng stats ang pagdadalamhati ng isang asawa at ama.

Mula hardwood papunta sa gasolina?

Sa paglipas ng panahon, isang bagong usapin naman ang kumalat sa social media: ang pag-uugnay kay Allan Caidic sa isang gasoline investment venture na tinatawag na Dual Fuel. Sa mga promotional posts, makikita ang pangalan at larawan niya, minsan ay binabanggit bilang “board member” o “managing director.”

Marami ang nagulat. May mga nagtanong:
“Totoo bang bahagi niya ito?”
“Nagnegosyo ba talaga siya ng gas station?”
“Opisyal ba ito?”

Sa ngayon, malinaw na ang pagbanggit sa pangalan niya ay nagmumula sa promotional materials sa social media. Ngunit ayon sa pagsusuri ng mga source na masusing nag-check ng mga business registries at opisyal na dokumento, wala pang matibay na patunay na may pormal siyang posisyon bilang direktor o opisyal na may-ari ng nasabing kumpanya.

Gayunman, kung anuman ang lampas pa sa mga opisyal na dokumento, isang bagay ang malinaw: ginagamit ang pangalan niya dahil nananatili siyang respetado sa publiko. Ang kanyang imahe bilang alamat ay patuloy paring makapangyarihan.

Sa huli, ang tanong kung gaano siya ka-involved sa naturang negosyo ay mananatiling nakaabang sa opisyal na kumpirmasyon.

Bakit mahalaga pa rin ang kanyang kwento?

Sa kabila ng mga kontrobersya, pagkalugi, pag-angat, pag-iyak, at pagbangon, isa lang ang hindi mabubura: ang iniwan niyang pamana sa basketball.

Si Allan Caidic ay hindi alamat dahil sa negosyo.
Hindi dahil sa mga tsismis.
Hindi dahil sa kung anong posisyong ibinibenta sa social media.

Nananatili siyang alamat dahil sa kung paano niya binago ang laro.

Pasan niya ang pangalan na hindi basta-basta makakalimutan. Pinakita niya kung paano maging isang tunay na competitor na may puso, tiyaga, at respeto sa laro. Hanggang ngayon, inspirasyon siya ng mga batang nangangarap maging shooter. At sa bawat tunog ng net na pasok ang malinis na tres, may bahid ng kanyang alaala.

Sa isang mundong mabilis magbago, may ilang kwento na hindi nawawala. At ang kwento ni Allan Caidic—mula bangko, hanggang MVP, hanggang pagiging ama at biyudo, hanggang ngayon—ay isa sa mga iyon.

Isang paalala na ang tunay na lakas ay hindi lang nasusukat sa puntos, kundi sa kung paano tumayo pagkatapos ng bawat pagbagsak.