Maalikabok at mainit ang tanghali sa bayan ng San Isidro. Umuwi si Miguel galing Maynila sakay ng kanyang lumang Toyota Corolla. Kahit may pambili siya ng mga luxury cars, pinili niyang gamitin ang luma niyang sasakyan dahil may sentimental value ito sa kanya—ito ang sasakyang binili niya gamit ang una niyang sweldo bilang abogado. Si Miguel ay 30 anyos na, simple manamit, naka-polo shirt lang at maong, pero sa likod ng simpleng anyo ay ang pagiging isa sa pinakarespetadong Human Rights Lawyer sa bansa. Umuwi siya para dalawin ang puntod ng kanyang mga magulang.

Sa boundary ng bayan, may nakaharang na checkpoint. Pinara si Miguel. Pagbaba niya ng bintana, agad niyang nakilala ang dalawang pulis na lumapit. Sina SPO1 Gary at PO2 Romy. Ang dalawang ito ang naging bangungot ng high school life niya. Sila ang laging nambubugbog sa kanya, nagpapagawa ng assignment, at tumatawag sa kanya ng “Lampa” at “Utak-biya.”

“Lisensya!” maangas na sabi ni Gary, hindi pa nito namumukhaan si Miguel dahil naka-shades ito. Inabot ni Miguel ang lisensya niya. Nang basahin ni Gary ang pangalan, biglang lumaki ang ngisi nito. “Miguel Santos? Teka… Miguel Lampa?!”

Tinanggal ni Miguel ang shades niya at tumingin nang diretso sa mata ni Gary. “Magandang tanghali, Officer Gary. Matagal na tayong hindi nagkita.”

Humalakhak si Gary at tinawag si Romy. “Pare! Tignan mo kung sino ang nahuli natin! Ang paborito nating laruan noong high school! Si Miguel Lampa!” Lumapit si Romy, tumatawa at tinapik-tapik pa ang bubong ng kotse ni Miguel. “Uy, buhay ka pa pala? At may kotse ka na ha? Kaso luma! Surplus ba ‘to? Akala ko ba matalino ka, bakit ganito lang ang sasakyan mo? Siguro janitor ka sa Maynila ‘no?”

Nanatiling kalmado si Miguel. “Officer, may violation ba ako? Kung wala, pwede na ba akong umalis? Nagmamadali ako.”

Nainis si Gary sa tono ni Miguel. Dati, nanginginig sa takot si Miguel kapag kinakausap sila. Ngayon, diretso na itong tumingin at magsalita. “Aba, lumalaban ka na ha! Porke’t naka-Maynila ka, akala mo kung sino ka na? Bumaba ka!” sigaw ni Gary.

“Bakit ako bababa? Wala naman akong violation,” sagot ni Miguel.

“Sabi ko bumaba ka! Kapag hindi ka bumaba, babasagin ko ‘tong bintana mo! Checkpoint ito, kami ang batas dito!” bulyaw ni Romy habang hinahawakan ang kanyang baril para takutin si Miguel.

Dahil ayaw ng gulo, bumaba si Miguel. “Okay, officers. I am cooperating.”

“Buksan mo ang trunk! Hahalughugin namin ang kotse mo. Mukhang may tinatago kang droga dito eh,” utos ni Gary.

“Officer, under the Plain View Doctrine, wala kayong karapatang halughugin ang sasakyan ko nang walang search warrant maliban na lang kung may nakikita kayong illegal in plain sight. Wala naman akong ginagawang masama,” paliwanag ni Miguel nang mahinahon.

Nagtinginan ang dalawang pulis at tumawa nang malakas. “Wow! English! Romy, nag-i-English ang lampa! Anong plain view-plain view pinagsasabi mo? Dito sa San Isidro, kami ang warrant! Buksan mo ‘yan kung ayaw mong tamnan namin ‘yan!”

Napailing si Miguel. Kitang-kita niya ang pang-aabuso sa kapangyarihan. Binuksan niya ang trunk. Wala silang nakita kundi mga libro at damit. Dahil pikon na wala silang makitang butas, may kinuha si Gary sa kanyang bulsa—isang maliit na sachet na may lamang puting pulbos.

Pasimpleng inihulog ni Gary ang sachet sa backseat ng kotse ni Miguel habang kunwaring nagche-check si Romy sa unahan.

“Ayun! Positive!” sigaw ni Gary. “May shabu ka! Sabi na eh, adik ka! Huli ka, Miguel! Kulong ka ngayon. Pero… dahil ‘magkaibigan’ naman tayo dati, pwede nating pag-usapan ‘to.”

Lumapit si Gary kay Miguel at bumulong. “Bigyan mo kami ng singkwenta mil (50,000). Papalayain ka namin. Kung wala, didiretso ka sa presinto at sisirain namin ang buhay mo. Ano? Iiyak ka na ba?”

Tinitigan ni Miguel ang sachet. Alam niyang planted ito. Tinitigan niya ang dalawang pulis na tuwang-tuwa sa kanilang ginagawa.

“Officer Gary, Officer Romy,” panimula ni Miguel. Ang boses niya ay naging seryoso at may bigat na nagpatigil sa pagtawa ng dalawa. “Alam niyo ba ang parusa sa Planting of Evidence sa ilalim ng Republic Act 9165? Life imprisonment ‘yan. At alam niyo rin ba ang parusa sa Extortion at Grave Coercion?”

“Anong pinagsasabi mo? Abogado ka ba?” pang-aasar ni Romy.

Kinuha ni Miguel ang kanyang wallet. Dahan-dahan niyang inilabas ang kanyang ID. Isang ID na may tatak ng IBP. Ipinakita niya ito sa mukha ni Gary.

“ATTY. MIGUEL SANTOS. ROLL OF ATTORNEYS NO. 65432. PARTNER, SANTOS & ASSOCIATES LAW FIRM.”

Nanlaki ang mga mata ni Gary. Kinuha niya ang ID at tinitigan. Namutla siya. Parang inalisan ng dugo ang kanyang mukha.

“A-Attorney…?” utal na sabi ni Gary.

“Oo, Gary. Abogado na ako ngayon,” sagot ni Miguel. “At hindi lang basta abogado. Ako ang kasalukuyang Legal Consultant ng National Police Commission (NAPOLCOM) sa rehiyon na ito. Ako ang nag-iimbestiga sa mga tiwaling pulis na katulad niyo.”

Nanginig ang tuhod ni Romy. Nabitawan niya ang flashlight na hawak niya. “P-Pareng Miguel… joke lang naman ‘yun… ‘di ba Gary? Nagbibiro lang tayo…”

“Joke?” tanong ni Miguel. Itinuro niya ang dashboard ng kanyang kotse. “Nakikita niyo ‘yun? Dashcam ‘yun. Naka-record ang lahat. Ang pagbabanta niyo, ang pagtanggi niyo sa karapatan ko, at kitang-kita sa wide lens niyan kung paano mo hinulog ang sachet sa upuan ko, Gary. At naka-livestream ito ngayon sa private cloud server ko. Napanood na ng mga kasamahan ko sa law firm ang ginawa niyo.”

Lumuhod si Gary. Nawala ang angas. Nawala ang yabang. “Attorney! Miguel! Parang awa mo na! May pamilya ako! Huwag mong ituloy ang kaso! Kaklase mo naman kami eh! Pinagtitripan ka lang namin dati, akala namin pwede pa rin ngayon!”

“Dati, bata pa tayo, kaya pinalampas ko ang pambu-bully niyo,” sabi ni Miguel habang nakatingin sa kanila nang may awa at dismaya. “Pero ngayon, pulis na kayo. May sinumpaan kayong tungkulin. Ang unipormeng suot niyo ay para protektahan ang mga tao, hindi para perwisyuhin at kikilan. Ang ginawa niyo ay hindi biro. Krimen ‘yan.”

Kinuha ni Miguel ang kanyang cellphone at tumawag. “General? Yes, Sir. Nandito ako sa checkpoint sa Barangay 4. I caught two officers planting evidence and attempting extortion. Yes, Sir. Caught on cam. I’m sending the file now. Please send a team.”

“Huwag! Miguel! Maawa ka!” iyak ni Romy, halos humalik na sa paa ni Miguel.

“Naawa ba kayo sa mga inosenteng taong pinakulong niyo gamit ang modeng ito? Naawa ba kayo noong tinawag niyo akong lampa at pinagtawanan? Ang batas ay batas. Kayo ang nagdungis sa uniporme niyo, kayo rin ang maghuhubad niyan.”

Ilang minuto lang, dumating ang patrol car ng Provincial Director. Dinampot sina Gary at Romy. Hiyang-hiya sila habang pinoposasan ng kapwa nila pulis sa harap ng maraming taong nanonood. Ang mga taong dumadaan ay nagpalakpakan kay Miguel.

“Salamat Attorney! Matagal na kaming perwisyo ng mga ‘yan!” sigaw ng isang jeepney driver.

Bago isakay sa mobile, lumingon si Miguel sa dalawa. “Sa susunod na mangmamaliit kayo ng tao, siguraduhin niyong kilala niyo ang binabangga niyo. Ang lampa na tinapakan niyo noon, siya na ang nagpapakulong sa inyo ngayon.”

Natanggal sa serbisyo sina Gary at Romy. Nakulong sila dahil sa pagtatanim ng ebidensya at extortion. Habambuhay nilang pagsisisihan ang araw na pinagtripan nila ang maling tao.

Si Attorney Miguel naman ay nagpatuloy sa kanyang adbokasiya. Ginamit niya ang kanyang talino at posisyon para linisin ang hanay ng kapulisan sa kanilang probinsya. Napatunayan niya na hindi kailangan ng dahas para maging matapang. Minsan, ang tamang kaalaman at paninindigan sa katotohanan ay sapat na para pataubin ang kahit sinong mayabang na nangaapi.

Ang aral: Huwag na huwag mong mamaliitin ang iyong kapwa. Ang gulong ng palad ay umiikot. Ang inaapi mo ngayon, baka siya ang hahawak ng kapalaran mo bukas. At sa huli, walang sinuman ang nasa itaas ng batas.

Kayo mga ka-Sawi, naranasan niyo na bang mapagtripan ng mga taong may kapangyarihan? Anong gagawin niyo kung kayo si Attorney Miguel? Ipakukulong niyo rin ba ang mga dati niyong kaklase? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga abusado! 👇👇👇