Napakalakas ng ulan at humahagupit ang hangin sa labas ng mansyon ng pamilya Delos Reyes. Sa loob, basag ang katahimikan ng mga sigaw at hagulgol. Si Ricardo, isang matagumpay na negosyante na nagmamay-ari ng mga trucking business, ay galit na galit na naghahagis ng mga damit palabas ng pinto. Sa kanyang paanan, nakaluhod ang kanyang asawang si Elena, yakap-yakap ang kanilang anak na si Junjun. “Ricardo, maawa ka! Bumabagyo! Saan kami pupunta ng anak mo? Kahit bukas na lang kami umalis!” pagmamakaawa ni Elena, na ang mukha ay puno ng luha at pasa mula sa pananakit ng asawa.

Ngunit naging bato na ang puso ni Ricardo. Sa likod niya ay nakatayo si Vanessa, ang kanyang kabit—bata, maganda, at nakangisi habang pinapanood ang pagdurusa ng mag-ina. “Honey, paalisin mo na sila. Ang sabi mo, solo na natin ang bahay ngayong gabi. Nakaka-stress ang drama nila,” maarteng sabi ni Vanessa. Tumingin si Ricardo kay Elena nang may pandidiri. “Narinig mo si Vanessa? Layas! Wala na akong pakialam sa inyo! Pabigat lang kayo sa buhay ko! Ang pangit mo na, Elena! Wala ka ng binatbat kay Vanessa. At ‘yang anak mo? Lampain! Hindi ko kailangan ng pamilyang humihila sa akin pababa!”

Sa huling pagkakataon, hinawakan ni Ricardo ang braso ni Elena at kinaladkad ito palabas ng gate. Si Junjun ay umiiyak, “Papa! Papa! Huwag po!” Pero sinarado ni Ricardo ang malaking bakal na gate sa mukha nila. Basang-basa sa ulan, nilalamig, at walang ibang dala kundi ang suot na damit at isang maliit na bag, naglakad ang mag-ina sa dilim. Ang gabing iyon ay tumatak sa isipan ni Junjun. Ang huling imahe ng kanyang ama ay hindi ang taong nag-aaruga, kundi isang demonyo na tumatawa habang sila ay nagdurusa.

Ang buhay ni Elena at Junjun matapos ang gabing iyon ay naging isang mahabang kalbaryo. Nakitira sila sa isang maliit na barong-barong sa ilalim ng tulay. Para mabuhay, naglabada si Elena sa umaga at nagtinda ng balut sa gabi. Si Junjun naman, sa murang edad, ay natutong mangalakal ng basura at magbenta ng sampaguita. Madalas silang kumain ng toyo at mantika lang ang ulam. Pero sa kabila ng hirap, hindi sumuko si Elena. “Anak, mag-aral kang mabuti. Ipakita natin sa Tatay mo na kaya nating mabuhay nang wala siya. Ipakita natin na hindi tayo basura,” pangaral niya gabi-gabi habang hinihilot ang pagod na likod ng anak.

Ginamit ni Junjun ang galit at sakit bilang motibasyon. Siya ay naging scholar. Nagtapos ng Valedictorian sa High School at Magna Cum Laude sa kolehiyo sa kursong Business Administration. Dahil sa kanyang talino at sipag, mabilis siyang umangat sa buhay. Nagtayo siya ng sariling tech company na naging matagumpay hindi lang sa Pilipinas kundi sa buong Asya. Sa loob ng labinlimang taon, ang batang yagit ay naging bilyonaryo. Binilhan niya ng mansyon ang kanyang ina, binigyan ng magarang sasakyan, at ipinaramdam ang buhay na ipinagkait sa kanila noon.

Sa kabilang banda, ang buhay ni Ricardo ay unti-unting gumuho. Ang babaeng ipinalit niya kay Elena, si Vanessa, ay waldas sa pera. Ubos-biyaya. Nang malugi ang negosyo ni Ricardo dahil sa pagsusugal at masamang bisyo, iniwan siya ni Vanessa at sumama sa ibang lalaki na mas mayaman. “Walang kwenta ang lalaking walang pera!” iyon ang huling sinabi ni Vanessa bago tinangay ang natitirang alahas at cash ni Ricardo. Nabaon sa utang si Ricardo. Na-remata ang kanyang mansyon, ang kanyang mga sasakyan, at ang lahat ng kanyang ari-arian. Mula sa pagiging Don, siya ay naging palaboy. Namuhay siya sa lansangan, namamalimos, hanggang sa makapasok bilang janitor sa isang malaking kumpanya sa Makati—ang “J.R. Holdings.”

Isang araw, nagkagulo sa building ng J.R. Holdings. May anunsyo na darating ang CEO at may-ari ng kumpanya para sa isang inspeksyon. Lahat ng empleyado ay kinakabahan. Si Ricardo, na ngayo’y payat, ubanin, at kulubot na ang balat, ay abala sa pagma-mop ng sahig sa lobby. Takot siyang matanggal sa trabaho dahil ito na lang ang bumubuhay sa kanya. “Ayusin niyo ang linya! Darating na si Sir!” sigaw ng supervisor. Pumila si Ricardo sa gilid kasama ang iba pang janitor at security guard, nakayuko bilang respeto.

Huminto ang isang convoy ng tatlong itim na luxury bulletproof SUV sa tapat ng entrance. Bumaba ang mga bodyguard. At mula sa gitnang sasakyan, bumaba ang isang lalaking nasa edad 30, matangkad, gwapo, naka-mamahaling Italian suit, at may awtoridad na nakakapagpatahimik ng paligid. Siya si Sir Jay Reyes—o mas kilala noon bilang Junjun. Kasama niya ang isang babaeng nasa edad 50 pero mukhang bata pa rin, elegante, puno ng alahas, at sopistikada. Si Madam Elena.

Naglakad sila papasok sa lobby. Ang tunog ng kanilang sapatos ay umaalingawngaw sa tahimik na paligid. Huminto si Sir Jay sa tapat ng linya ng mga janitor. Tiningnan niya ang kalinisan ng sahig. “Good morning, Sir!” sabay-sabay na bati ng mga empleyado.

Si Ricardo ay hindi makatingin. Nanginginig siya sa hiya at takot sa presensya ng big boss. Pero nung narinig niya ang boses ng babaeng kasama ng Boss, parang kidlat na tumama sa kanya ang pamilyar na tono. “Anak, tignan mo ang mga empleyado mo, siguraduhin mong kumain na sila.”

Dahan-dahang nag-angat ng ulo si Ricardo.

At sa sandaling iyon, parang tumigil ang mundo.

Nakita niya si Elena. Mas maganda, mas mayaman, at mas kagalang-galang kaysa noong pinalayas niya. At ang lalaking tinatawag na “Sir Jay”… ang mga mata nito… ang ilong… kamukhang-kamukha niya noong kabataan niya. Ito si Junjun. Ang anak na tinawag niyang lampain.

Namutla si Ricardo. Nanlamig ang buong katawan niya. Nabitawan niya ang mop na hawak niya. “Klang!” Ang tunog ay bumasag sa katahimikan.

Napatingin si Jay at Elena sa kanya.

Nanlaki ang mga mata ni Elena. Napahawak siya sa braso ng anak. “Ricardo?” bulong niya.

Tinitigan ni Jay ang janitor. Nakita niya ang takot sa mata ng matanda. Nakita niya ang pagkakakilanlan nito. Ang lalaking nagtakwil sa kanila. Ang lalaking dahilan kung bakit sila nagdildil ng asin.

“R-Ricardo…” utal na sabi ng matanda. “E-Elena… Junjun…”

Nagsimulang magbulungan ang mga empleyado. “Kilala niya si Sir?” “Sino ‘yan?”

Lumapit si Jay kay Ricardo. Sobrang lapit na naaamoy ni Ricardo ang mamahaling pabango ng anak, habang siya ay amoy pawis at panlinis.

“Sir Jay po,” madiing pagtatama ni Jay. “Hindi Junjun. Si Junjun ay namatay na noong gabing pinalayas mo kami sa gitna ng bagyo.”

Lumuhod si Ricardo. Umiyak siya sa harap ng maraming tao. “Anak… Elena… patawarin niyo ako! Nagkamali ako! Nagsisisi na ako! Tingnan niyo ako ngayon, miserable na ako! Karma ko na ito! Parang awa niyo na, tulungan niyo ako!”

Tumingin si Elena kay Ricardo. May awa sa kanyang mga mata, pero nandoon din ang sakit ng nakaraan. “Ricardo, noong nagmamakaawa ako sa’yo noon, pinakinggan mo ba ako? Noong giniginaw ang anak mo, binalutan mo ba siya? Hindi. Isinara mo ang pinto.”

“Patawad! Babawi ako! Tatay mo pa rin ako, Jay!” pagmamakaawa ni Ricardo, pilit na inaabot ang sapatos ng anak.

Umatras si Jay. “Tatay? Ang tatay, hindi nagtatapon ng pamilya. Ang tatay, sandalan, hindi verdugo. Mr. Ricardo, empleyado kita. At bilang CEO, ang hinahanap ko sa tauhan ay integridad at katapatan. Mga bagay na wala ka.”

“Papatalsikin mo ba ako, anak?” iyak ni Ricardo.

Huminga nang malalim si Jay. Tumingin siya sa kanyang ina. Tumango si Elena, senyales ng pagpapatawad pero hindi paglimot.

“Hindi kita tatanggalin sa trabaho,” sabi ni Jay. “Dahil kailangan mong mabuhay. Pero hindi kita bibigyan ng espesyal na trato. Magtatrabaho ka dito, lilinisin mo ang sahig ng kumpanyang ito, at araw-araw mong makikita ang tagumpay ng mag-inang tinapakan mo noon. ‘Yan ang parusa mo. Ang mabuhay sa pagsisisi habang pinapanood kaming nasa itaas, habang ikaw ay nasa ibaba kung saan mo kami gustong ilagay dati.”

“Tumayo ka na diyan. Magtrabaho ka na,” utos ni Jay.

Tumalikod si Jay at Elena at naglakad papunta sa elevator. Naiwan si Ricardo na nakaluhod, luhaan, at hiyang-hiya.

Mula noon, araw-araw na naglilinis si Ricardo sa building ng kanyang anak. Tuwing nakikita niya si Jay na dumadaan kasama ang mga bodyguard, punong-puno ng pagsisisi ang kanyang puso. Nalaman niya na ang tunay na yaman ay hindi pera, kundi pamilya. At noong nasa kanya pa ang pamilya niya, itinapon niya ito na parang basura. Ngayon, siya na ang basura sa paningin ng mundo.

Napatunayan ni Elena at Jay na ang pinakamagandang ganti ay hindi dahas, kundi ang pagiging matagumpay at masaya. Ang tagumpay nila ang naging pinakamatinding sampal sa mukha ng taong nang-api sa kanila.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Sir Jay, mapapatawad niyo ba ang tatay niyo na nagpalayas sa inyo? Bibigyan niyo ba siya ng pera o hahayaan niyo siyang maging janitor para matuto? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing aral sa lahat! 👇👇👇