💔 Kabanata 1: Ang Oras ng Walang Pag-asa
Sa loob ng pinakamalaking pribadong ospital sa bansa, sumiklab ang isang malakas na kaguluhan. Sirenang umaalpas. Sigawan. Takbuhan ng mga nurse. Lahat ay nagmamadali, lahat napapraning. Bawat hakbang ay may bigat ng kamatayan.

Sa gitna ng sterile operating room, nakahiga ang batang si Lucas, walong taong gulang. Ang nag-iisang anak ng bilyonaryong si Ronel Madrigal.

Walang pulso. Wala nang hininga. Wala na.

Limang doktor ang sumubok. Limang oras ng desperadong laban. Ngunit lahat sila ay sumuko.

“Sir, we’re sorry.”

Ang bulong ng Head Surgeon ay nanginginig. Pinunasan niya ang pawis. “Ginawa na namin ang lahat.”

Para bang sumabog ang mundo ni Ronel. Napatulala siya sa anak na nakahiga. Hindi makapaniwala. Hindi matanggap.

“Lucas, anak… huwag mo akong iiwan.” Nanginginig siyang humawak sa malamig na kamay ng bata.

Nakatigil ang buong operating room. Tahimik. Walang gustong magsalita. Kahit ang pinakamatalinong doktor sa bansa ay wala nang nagawa. Wala na ang siyensya.

💥 Kabanata 2: Ang Lihim ng Limampung Segundo
Maya-maya, biglang pumasok ang isang lalaki. Marumi ang damit, gusot ang buhok, parang hindi naligo ng isang linggo.

May mga nurse na nagtangka siyang pigilan. “Sir, bawal po dito!”

Pero hindi siya huminto. Dumiretso siya sa loob. Direktang tumungo kay Lucas.

Nalamigan ang lahat ng doktor.

“Si… si Rel ’yan!” sigaw ng isang nurse. “’Yung baliw na palaboy sa labas ng ospital!”

Napangunot ang noo ni Ronel. “Guard, paalisin ’yan!”

Ngunit bago pa makalapit ang mga guwardiya, nagsalita si Rel. Malamig ang boses. Direktang-diretso. Walang kaba.

“Kaya ko siyang gamutin. Limampung segundo lang.”

Parang binuhusan ng nagyeyelong tubig ang buong kwarto. Nagtawanan ang ilang doktor. “Limampung segundo? Ano ’to, magic show? Imposible! Clinically dead na ang bata.”

“Sir, palabasin niyo na ’yan. Delikado ’yan!”

Pero hindi nag-alinlangan si Rel. Lumapit siya nang dahan-dahan sa kama ni Lucas. Itinapat ang dalawang daliri sa sentido ng bata. Parang may hinahanap. Parang may alam na hindi alam ng kahit isang doktor sa kwartong iyon.

“Kung ayaw niyo, aalis ako,” sabi ni Rel. “Pero tandaan niyo ’to. Pag lumabas ako sa pintong ’to, wala nang pag-asa ang anak niyo.”

Tumahimik ang buong ospital. Lahat nakatingin kay Ronel.

Doon pumasok ang bigat ng pagiging magulang. Hindi na siya bilyonaryo. Hindi siya makapangyarihan. Isa lang siyang desperadong ama.

“Kung may isang porsyento ng pag-asa… kahit gaano kabaliw, susubukan ko!” Sabi ni Ronel. “Lahat ng doktor, umatras muna!”

“Sir—!” tangkang protesta ng Head Surgeon.

“Hindi niyo nabuhay ang anak ko ng limang oras. Hayaan niyo siyang subukan ng limampung segundo.”

Isa-isa silang umatras. Si Rel ang lumapit kay Lucas. Tinitigan niya ang bata nang malalim. Parang may nakita siya sa loob ng katawan na hindi nakikita ng normal na mata.

Itinaas niya ang kamay sa gitna ng dibdib ni Lucas. Dahan-dahan, parang may hinahanap sa loob.

“May naipit na nerve sa lower cervical,” sabi ni Rel. “D’yan nagsimula ang chain reaction.”

Napalipat-lipat ang tingin ng mga doktor. How did he know that?

Hindi sila pinansin ni Rel. May kinutkot siyang punto sa leeg ni Lucas. Pabilis nang pabilis ang galaw ng kamay niya. Parang may sinusundan.

Maya-maya, may mabilis siyang pinisil sa bandang leeg at balikat.

Lahat natahimik.

Tatlong segundo. Limang segundo. Siyam na segundo.

Si Ronel halos hindi makahinga sa kaba.

Maya-maya… biglang huminga si Lucas. Isang malalim at masakit na paghinga.

Napaatras ang mga doktor. Napamulagat ang mga nurse. Napatulala si Ronel.

“Imposible…” bulong ng Head Surgeon. “Bumalik ang cardiac activity. Respiration restored. Oh my God.”

Habang naguguluhan ang buong ospital, tumingin si Rel kay Ronel.

“Hindi ko siya pinagaling,” sabi niya nang diretso. “Binalik ko lang ang dapat hindi nawala.”

Napaiyak si Ronel. Hindi makapaniwala sa himala.

“A-anong pangalan mo?” tanong niya, nanginginig.

Tumingin si Rel. Walang emosyon. “Rel.”

“Anong klaseng tao ka?”

Ngumiti si Rel, mahina, parang pagod. “’Yung klaseng hindi niyo papansinin hanggang mangailangan kayo.”

Tumalikod na sana siya para umalis. Pero bigla siyang napahinto.

“Buhay na ulit ang anak mo,” sabi niya. “Pero may kailangan akong sabihin.”

Tumingin si Ronel, kinakabahan. “A-ano ’yun?”

Huminga nang malalim si Rel. Tumingin sa buong kwarto, na parang may alam siyang hindi alam ng kahit isang doktor. At bumulong.

“Hindi aksidente ang nangyari kay Lucas. May gumawa nito.”

Doon nagsimulang muling gumulo ang mundo ni Ronel.

🌑 Kabanata 3: Ang Lihim na Tinanim
Biglang dumilat si Lucas. Kahit nanghihina, nakapagsalita siya. “A-papa…”

Tumulo ang luha ni Ronel. “Anak! Anak, buhay ka! Diyos ko, salamat!”

Ngunit habang naguguluhan ang lahat, si Rel ay lumakad palabas. Tahimik, parang tapos na ang kanyang papel.

“Sandali!” sigaw ni Ronel. Huminto si Rel, pero hindi lumingon. “Ano ang ibig mong sabihin kanina? Na may gumawa nito sa anak ko?”

Dahan-dahan siyang tumingin sa bilyonaryo. “Hindi ako nagbibiro,” sagot ni Rel. “Ang kondisyon niya ay hindi natural. May pinakialaman.”

“Hindi cardiac failure ’yon,” tugon ni Rel. “Hindi simpleng collapse. May substance na pumasok sa system niya. Microdose. Enough para pahinain ang nerve connection, pero hindi makita sa standard screen.”

Napahinto ang Head Surgeon. “Microdose? Sir, imposible ’yan. Wala kaming nakitang abnormal toxin!”

“Darating kayo d’yan,” sagot ni Rel. “Malamig ang tono. “Pero hindi ngayon. Hindi sa kagamitan niyo.”

Naiwan ang mga doktor. Tahimik.

Lumapit pa si Ronel kay Rel. “Kung may gumawa nito, sino? Bakit si Lucas pa?”

“Hindi ako pwedeng magbigay ng pangalan. Hindi pa ngayon.”

“Bakit!?” bulyaw ni Ronel. Halos mabasag ang boses.

Nagtagal ang tingin ni Rel bago siya nagsalita.

“Dahil kapag nalaman mo ang pangalan, hindi mo na mapipigilan ang sarili mo at mamamatay ka bago ka pa makarating sa kanila.”

Nanlamig si Ronel. At bago pa siya makapagtanong ulit, nag-walkout na si Rel. Parang multo.

🕷️ Kabanata 4: Ang Pagtuklas at ang Pagbabanta
Makalipas ang dalawampung minuto. Nasa kama si Lucas, banayad na humihinga. Ngunit may bulong siyang binitawan kay Ronel.

“Papa… may sumakit bago ako nawalan ng malay. Parang may kumurot dito.” Tinuro niya ang bandang batok.

Eksaktong sinabi ’yun ni Rel kanina.

Maya-maya, lumapit ang Head Surgeon. “Sir, may nakita kaming weird. Tatlong CCTV recording sa hallway bago mahimatay ang anak niyo, tinanggal.”

“Tinanggal? Sino naman ang gagawa no’n?”

“Aabot sa lima lang ang may clearance para i-delete ang footage na ’yon,” sagot ng surgeon.

Kahit isa sa kanila, pwedeng traydor, bulong ni Ronel sa sarili.

Kinagabihan, sa parking area, lumabas si Ronel. Hindi matigil ang isip niya. Sino ang may lakas ng loob na galawin ang anak ng pinakamakapangyarihang negosyante sa bansa?

Bigla, mula sa dilim, isang boses. “Kung ako sa’yo, hindi ko pagkakatiwalaan ang kahit sinong doktor d’yan.”

Si Rel. Nakatayo sa poste ng ilaw.

“Kaya ka ba bumalik para sabihin ang alam mo?” tanong ni Ronel.

“Hindi pa ngayon,” sagot ni Rel. “Pero iisa ang hahanapin mo.”

“Sino!?” mariing tanong ni Ronel.

“’Yung taong nagpakalat ng balitang baliw ako.” Sagot niya. “Doon ka magsisimula.”

“Sino bang nagpakalat ng ganyang tsismis?”

“Hindi tsismis. Cover up,” sabi ni Rel. “Para kapag dumating ang araw na kailangan niyo ako, walang maniniwala.”

Lumapit si Ronel sa kanya. “Gusto mo ba ng sagot?” bulong niya.

“Oo. Gusto ko ng sagot mo. Handa ka ba sa kapalit?”

“Kaya kong labanan ang limang korporasyon. Kaya kong patalsikin ang mga pulitiko. Kaya kita harapin.”

Tinitigan siya ni Rel, matagal. Tapos tumango nang dahan-dahan.

“Kung gano’n, simulan mo sa isang tanong. Sino ang huling taong lumapit kay Lucas bago siya bumagsak?”

Napaisip si Ronel. Biglang may larawan sa utak niya. Ang security assistant. Isang taong araw-araw niyang nakikita pero hindi pinapansin.

Si Jetro.

“Sir, ako na pong bahala kay Lucas. Pahinga na po kayo.” At isang oras pagkatapos no’n, bumagsak ang bata.

Nanlamig ang bilyonaryo. “Hindi!” bulong niya. “Hindi si Jetro. Hindi gagawin ng tao ko ’yun!”

“Kung gusto mo ng kasagutan,” sagot ni Rel, “hanapin mo siya bago sila mauna sa kanya.”

“Sila? Sino sila!?”

“Iyun ang tanong na dapat matakot kang malaman ang sagot.” Hindi na nagsalita si Rel. Lumakad palabas ng parking lot, tumungo sa dilim.

🚨 Kabanata 5: Ang Code Red at ang Unang Subject
Sumakay si Ronel sa kotse. Nanginginig ang kamay. Tinawagan ang Head of Security. “Hanapin niyo si Jetro, ngayon!”

Pero bago pa magpatuloy ang usapan, biglang nag-pop up ang isang message sa screen ng telepono. Unknown number.

“Huli na. Nauna na sila.”

Kinilabutan si Ronel. Tiningnan niya ang kalsada sa harap niya. Walang tao. Pero may pakiramdam siya. May nagmamasid sa kanya.

Tumawag si Ronel sa Chief of Security. “Nasaan si Jetro!?”

“Sir, wala po siya sa bahay. Wala rin sa dorm. At may nakakita raw, may dalawang lalaking sumakay sa kanya sa itim na van.”

Nanigas ang katawan ni Ronel.

“Hindi na lang ito basta simpleng imbestigasyon. May kumikilos na organisado.”

Napatakbo si Ronel palabas ng ospital. Kailangan niyang mag-isip. Kailangan niyang humingi ng tulong kay—

May kumatok sa bintana ng kotse niya. Si Rel.

“Nasaan si Jetro!?” agad niyang tanong.

“Wala na,” sagot ni Rel. “Hindi mo na siya makikita. Hindi sa paraang gusto mo.”

“Pinatay nila!?”

“Hindi pa,” sagot ni Rel. “Buhay pa siya, pero hindi mo na siya mararating nang buhay. Dahil target ka na rin.”

Biglang kumalma ang hangin. Tinitigan ni Ronel si Rel. “Bakit ako ang target? Ako lang ba ang may interest sa anak ko?”

Umiling si Rel. “Hindi ikaw ang issue. Si Lucas.”

“Bakit si Lucas?” tanong ni Ronel. Halos maubos ang boses.

“Dahil hindi mo alam kung ano ang meron sa kanya.” Sagot ni Rel.

“Ano bang meron sa anak ko?”

“Iyun ang tanong na sinusubukan nilang patahimikin si Jetro bago pa niya sabihin.”

Samantala, sa loob ng ospital, biglang napansin ni Lucas, na kahit nanghihina, ay may kinikiskis pa rin sa batok niya. Iba ang ID ng nurse na lumapit sa kanya.

“Miss, bago ka po ba dito?” mahinang tanong ng bata.

Hindi sumagot ang nurse. Diretso lang ang tingin. Hawak ang isang syringe.

Nanlamig ang spine ni Lucas. “Hindi ’yan kasamahan namin!” sigaw bigla ng isang tunay na nurse mula sa labas.

Tumakbo ang mga guard, pero mabilis tumalon ang pekeng nurse sa bintana. May nakaabang na motorsiklo. Hindi nila inabutan.

Sa labas, sa kotse ni Ronel at Rel, biglang tumunog ang hospital alarm. Code Red. Attempted Breach. Room 715.

Kwarto ni Lucas.

“Si Lucas!” sigaw ni Ronel. Tumakbo na siya papunta sa loob.

Pero may humawak sa braso niya. Si Rel.

“Wala ka pang alam, wala ka pang armas, at wala kang oras. Kung papasok ka ngayon, mamamatay ka.” Sabi ni Rel. “At pag namatay ka, si Lucas ang susunod.”

Nanginginig si Ronel. “Sabihin mo na kasi, sino sila! Sino ang gustong patayin ang anak ko!?”

Dahan-dahang tumingin si Rel. Hindi umiwas. “Sige, simulan natin. Ang tumarget kay Lucas… hindi ordinaryong grupo. Hindi sila kriminal. Hindi sila sindikato.”

“Sino sila!?”

“Isang organisasyon mula sa loob ng ospital at mga pharmaceutical partners.”

Napatigil si Ronel. “Ano? Bakit sila?”

“Gusto ka nilang pabagsakin. At ang pinakamadaling paraan para gawin iyon ay sirain ang pinakamahalagang tao sa buhay mo.”

“Gagamitin nila ang anak ko para pabagsakin ako?”

“Higit pa doon. May tinatago si Lucas, at alam nila.”

“Anong tinatago?”

“Something na hindi mo matatanggap. Something na hindi mo alam na meron ka rin.”

“Bakit si Jetro?” tanong ni Ronel.

“Dahil si Jetro ang tanging taong nakakita ng totoong nangyari bago bumagsak si Lucas. May isang tao na naglagay ng implant sa leeg ni Lucas. Iyun ang dahilan ng pag-collapse niya.”

Hindi na nakayanan ni Ronel. Napaupo siya. “Rel, bakit mo kami tinutulungan?”

“Dahil hindi si Lucas ang una,” sagot ni Rel. “Marami na akong sinubukang iligtas, pero palagi akong nahuhuli. Ngayong pagkakataon, hindi ako papayag na maulit muli ’yon.”

Pumunta sila sa kwarto ni Lucas.

Tiningnan ni Rel ang sugat sa batok ni Lucas. Nagbago ang ekspresyon niya. Hindi takot, kundi pagkilala.

“Totoo nga,” bulong niya.

“Totoong alin?” tanong ni Ronel.

Tumayo si Rel. Tumingin kay Ronel. At sa unang pagkakataon, nagsalita siya nang may bigat at malinaw.

“Hindi mo anak si Lucas… sa paraan na tingin mo.”

Nabura ang lahat ng kulay sa mukha ni Ronel.

🥊 Kabanata 6: Ang Unang Subject
“Anong pinagsasabi mo!?” sigaw ni Ronel. “Siya ang dugo ko! Siya ang anak ko!”

“Hindi ko sinabing hindi mo siya anak,” sagot ni Rel. “Pero si Lucas, hindi ordinaryong bata. May inilagay sa kanya bago pa siya ipanganak.”

Tumigil si Rel. Tumingin kay Lucas na nakaupo sa kama. Nanginginig.

“Lucas… ’yung maliit na ugat sa batok mo. Hindi likas. Hindi gawa ng katawan. Implanted?”

“Parang tinanim po,” bulong ni Lucas, nanginginig.

“Oo. Tinanim,” sagot ni Rel.

Hinugot ni Rel ang maliit na device mula sa bulsa. “Clinically, tinatawag nila sa laboratory files na ‘Seed 03’.”

“Seed po?” bulong ni Lucas.

“Pangatlong eksperimento,” sagot ni Rel. “At ikaw ang pinaka-successful.”

“Anong ginagawa ng implant na ’yan?” tanong ni Ronel.

“Dalawa. Tini-trigger nito ang nerve system mo kapag sobrang stress. At sinusubukan nitong i-access ang motor control ng utak mo.”

“Gusto nilang i-test kung gaano kalakas ang response mo. Gusto nilang makita kung sapat ka na.”

“Sapat? Saan?” tanong ni Ronel.

Tumingin si Rel kay Ronel, diretso sa mga mata.

“Sa dapat sana… ikaw ang unang subject. Dapat ikaw ang ginamit nila. Pero masyado kang sikat. Masyado kang bantay-sarado. Kaya ang kinuha nila… ang mas madaling galawin. Si Mariel.”

Bumagsak ang mundo ni Ronel. Si Mariel. Ang yumaong asawa niya. “Hindi…” bulong ni Ronel, nanginginig. “Hindi gagawin ni Mariel ’yun.”

“Hindi niya ginusto,” sagot ni Rel. “At hindi mo nalaman dahil hindi ka nila hinayaang malaman mo.”

Kaya nila tinarget si Lucas. Dahil siya ang produkto ng proyektong iyon.

Biglang may pumutok. Tumalon ang ilaw sa kisame. Sumabog ang salamin sa hallway.

Pumasok ang tatlong nakaitim. May night vision helmet. Puro tactical gear. Diretsong papunta sa kwarto ni Lucas.

“Protect the Subject!” sigaw ng isa. Subject. Hindi pangalan, kundi subject.

“Huwag niyo siyang gagalawin!” sigaw ni Ronel.

Hinugot ni Rel ang dalawang metal rods mula sa jacket niya. Parang tubong manipis.

“Behind me!” utos ni Rel.

Pumasok ang pangalawa. May drone sa balikat. Itinapat ang laser sa kama ni Lucas. Acquire target. Confirming specimen.

Mabilis kumilos si Rel. Hinampas niya ang drone ng metal rod. Sumabog ang drone sa gilid ng pader.

Ang pangatlong intruder ang pinakamalakas. May armor. May shield. “Return the subject!” sabi nito.

Humarang si Rel. “Hindi niyo siya makukuha.”

Nag-clash ang baton at ang metal rod. Sumiklab ang kuryente.

“Kaya pala kay tatlo…” Sumipol si Rel. “Isa’t kalahati lang pala ang kaya ko dati.”

Pabilis nang pabilis ang galaw ni Rel. Isang hampas. Isang sipa. Isang strike sa helmet. Bumagsak ang intruder at nawalan ng malay.

Natahimik ang buong hallway. Si Ronel, hingal, nanginginig. “Rel… sino ka ba talaga?”

Huminga nang malalim si Rel bago nagsalita.

Tumingin siya kay Lucas. Tumingin siya kay Ronel.

“Ako ang unang subject.”

Natulala si Ronel.

“Kaya nila ako tinawag na baliw. Kaya nila ako itinapon. Dahil hindi nila ako kontrolado.” Tumingin siya kay Lucas. “Kaya ko alam ang sakit mo. Dahil naranasan ko na ’yan.”

Tumulo ang luha ni Lucas. “Kuya Rel… paano ako?”

Lumuhod si Rel sa harap niya. “Hinding-hindi ka magiging normal. Dahil mas malakas ka kaysa sa kahit sino sa kanila.”

“At hindi ka nila makukuha,” dagdag ni Rel. “Hangga’t buhay ako, poprotektahan kita.”

Humarap siya kay Ronel. “Ronel, hindi pa tapos ito. Pero ngayong alam mo na ang totoo, hindi ka na nila maloloko.”

“Anong kailangan nating gawin?” tanong ni Ronel.

Tumingin si Rel sa mga natumbang kalaban.

“Atakehin sila bago nila maubos ang lahat ng tulad namin.”

Nagkatinginan ang tatlo. Si Lucas, hindi na biktima. Si Ronel, hindi na bulag. Si Rel, hindi baliw. Kundi isang sandatang itinakwil.

Doon nagsimula ang tunay na laban.