Hindi alintana ni Elmer ang init ng araw na tumatama sa kanyang likuran. Ang mahalaga sa kanya ay ang bawat pihit ng wrench, ang bawat kislap ng kuryente sa mga wire, at ang pag-asang maiaahon ang paralisadong ina mula sa kahirapan. Ngunit sa isang iglap, ang tahimik niyang mundo sa tabi ng lumang runway ay niyanig ng pagdating ng isang babaeng tila gawa sa yelo at ginto—si Isabel Ison.

Isang hamon ang binitawan: “Pag naayos mo ang private jet ko, papakasalan kita!”

Narito ang madamdaming pagsasalaysay sa kwento ng kanilang pagtatagpo.

ANG HAMPAS NG GRASA AT GINTO

Ang amoy ng jet fuel ay humahalo sa malansang amoy ng kalawang sa munting talyer ni Elmer. Doon, sa pagitan ng mga sirang generator at lumang baterya, siya ay hari. Pero nang huminto ang isang makintab at puting private jet sa dulo ng runway dahil sa aberya, alam ni Elmer na hindi ito ordinaryong araw.

“Sino ang nagbigay sa’yo ng karapatang hawakan ang makina ko?” Ang boses ni Isabel ay parang hagupit ng latigo—malamig, matalim, at puno ng awtoridad. Nakasuot siya ng mamahaling black pantsuit, ang mga mata ay nakatago sa likod ng dark glasses.

Tumayo si Elmer, pinunasan ang grasang dumikit sa kanyang pisngi. “Hindi po ako naghahanap ng pahintulot, ma’am. Naghahanap po ako ng sira. At kung hindi niyo ito ipapaayos ngayon, hindi na kayo makakaalis dito.”

Nagtawanan ang mga tauhan ni Isabel. Para sa kanila, si Elmer ay isang hamak na mekaniko lamang na walang diploma. Isang basura sa gitna ng teknolohiya.

“Masyado kang mayabang para sa isang taong elementarya lang ang natapos,” panguuyam ni Isabel. “Sige. Heto ang hamon. Kung talagang henyo ka sa bakal gaya ng sabi ng mga tao rito, ayusin mo ang auxiliary engine ng jet ko. Pag nagawa mo ‘yan, papakasalan kita.”

Tumitig si Elmer sa mga mata ng bilyonarya. Walang kurap. Walang takot. “Hindi ko po kailangan ng asawang bilyonarya, ma’am. Pero kailangan ko ng respetong hindi nabibili ng pera.”

ANG PAGLAYAG NG PANGARAP

Sa loob ng dalawang araw, hindi natulog si Elmer. Sa ilalim ng ilaw ng isang lumang bombilya, binuklat niya ang lumang diary ng kanyang yumaong ama—isang dating military mechanic. Doon niya nahanap ang sagot: isang manual override system na nakalimutan na ng modernong engineering.

Habang nagtatrabaho, palaging nakasubaybay si Isabel. Pinagmamasdan niya ang bawat butil ng pawis ni Elmer. May kung anong kirot sa puso ni Isabel na hindi niya maipaliwanag. Naalala niya ang sariling ama na iniwan sila noon, ang mga taong pinagkatiwalaan niya na nagnakaw lamang sa kanyang kumpanya. Ngunit ang lalaking nasa harap niya ngayon… tapat. Walang hinihinging kapalit kundi ang gumana ang makina.

“Bakit mo ito ginagawa?” tanong ni Isabel isang gabi, habang abala si Elmer sa pagkakabit ng circuit.

“Dahil ang makina, gaya ng tao, ay may puso rin,” sagot ni Elmer nang hindi tumitingin. “Kapag hindi mo pinakinggan ang tibok, hihinto ito. Ang problema niyo po, ma’am, nakatingin kayo sa presyo ng piyesa, hindi sa halaga ng gumagawa.”

Natigilan si Isabel. Ang pader na itinayo niya sa paligid ng kanyang puso ay tila dahan-dahang nagkakaroon ng lamat.

ANG PAGSUBOK SA HIMPAPAWID

Dumating ang araw ng test flight. Ang buong paliparan ay nakatitig. Naroon din ang mayabang na Chief Engineer ni Isabel na si Valerio, na nagpakalat ng chismis na ninakaw lamang ni Elmer ang disenyo.

“Engage auxiliary power!” utos ni Isabel.

Umugong ang makina. Sa simula ay may kaunting panginginig, ngunit sa isang pitik ng switch na ginawa ni Elmer, naging swabe ang tunog nito. Ang jet ay dahan-dahang tumaas, lumipad sa asul na kalangitan ng Visayas nang walang anumang palya.

Pagbaba ng eroplano, sinalubong ng palakpakan ang binata. Ngunit ang pinakamahalagang reaksyon ay nanggaling kay Isabel. Lumapit siya kay Elmer sa harap ng media, sa harap ng lahat ng nangmaliit sa kanya.

“Nagawa mo,” bulong ni Isabel. Ang kanyang boses ay hindi na malamig. May bahid na ito ng paghanga—at marahil, pag-ibig.

“Opo, ma’am. Nakalipad na po kayo,” sagot ni Elmer, pagod ngunit nakangiti.

“Tupad ang pangako, Elmer. Nakahanda na ang mga papel para sa kasal,” hamon ni Isabel, ngunit may ngiti na sa kanyang mga labi.

Umiling si Elmer. “Sabi ko po sa inyo, hindi ko kailangan ng bilyonarya. Pero kung papayag kayo, mas gusto kong simulan natin sa isang tasa ng kape… bilang magkaibigan.”

ANG WAKAS NG DATING SIMULA

Hindi nagtapos ang kwento sa isang pirma sa kontrata. Nagtapos ito sa isang bagong simula. Si Elmer ay naging global ambassador ng isang scholarship program para sa mga batang mekaniko. Si Isabel naman ay natutong muling magtiwala sa tao, hindi sa yaman.

Sa huli, ang dating “mahirap na binata” at ang “matapang na bilyonarya” ay nag-isang dibdib sa loob ng mismong jet na naging tulay ng kanilang landas. Tinawag nila itong “Himpapawid ng Pangarap.”

Dahil sa mundo ni Elmer at Isabel, natutunan nilang ang tunay na tagumpay ay hindi nasusukat sa taas ng lipad, kundi sa tibay ng pundasyon ng pagkatao na itinayo mula sa lupa.