Maraming pagkakataon na ang mga pinakamasamang tao sa mundo ay hindi mukhang masama. Madalas, sila pa ang may pinakamagandang ngiti, ang pinakamatatalinong salita, at ang pinaka-inosenteng hitsura. Ito ang nakakanginig na katotohanan sa likod ng pangalan ni Reynard Sinaga. Sa unang tingin, aakalain mong siya ay isang tipikal na mabait na estudyante—maliit ang pangangatawan, laging nakasuot ng salamin, at palaging nakangiti. Ngunit sa likod ng pintuan ng kanyang apartment sa Manchester, England, may nagaganap na isang krimeng hindi akalain ng marami na magagawa ng isang tao sa kapwa niya. Ang kasong ito ay hindi lamang naging usap-usapan sa Britanya kundi sa buong mundo, dahil sa tindi ng modus at sa dami ng mga buhay na sinira ng taong ito.

Si Reynard Sinaga ay isang Indonesian national na nagpunta sa United Kingdom noong 2007 para mag-aral. Hindi siya basta-bastang estudyante; siya ay kumuha ng kanyang PhD sa University of Leeds at naninirahan sa isang apartment sa Montana House sa Manchester. Sa kanyang mga kaibigan at kakilala, si Reynard ay kilala bilang isang “social butterfly.” Siya ay palakaibigan, relihiyoso (madalas siyang makita sa simbahan), at tila walang itinatagong kahit anong sama ng loob sa mundo. Pero ang maamong mukhang ito ang naging pinakamabisang sandata niya para makapanlinlang ng kanyang mga biktima.

Ang modus operandi ni Reynard ay simple pero nakamamatay. Madalas siyang tumatambay sa labas ng mga sikat na nightclub sa Manchester gaya ng “Sankey’s” o “Fifth Avenue.” Dito, naghahanap siya ng mga biktima—mga lalaking tila nalasing na, nahiwalay sa kanilang mga kaibigan, o naghihintay ng taxi pauwi. Sa mga oras na ito, lalapit si Reynard bilang isang “Good Samaritan.” Mag-aalok siya ng tulong, pakikipag-usap, o di kaya ay yayayain ang biktima sa kanyang apartment para uminom pa ng kaunti o para magpalipas ng gabi hanggang sa lumipas ang lasing. Dahil sa kanyang maamong hitsura, marami ang hindi nagduda. Inakala nila na nakatagpo sila ng isang mabait na kaibigan sa gitna ng kanilang kalasingan.

Sa loob ng kanyang apartment, dito na magsisimula ang “kababuyan” na ginagawa ni Reynard. Mag-aalok siya ng inumin sa kanyang biktima—madalas ay alak o tsaa—ngunit ang hindi alam ng biktima, ang inuming ito ay hinaluan na niya ng isang mapanganib na kemikal: ang GHB o Gamma-Hydroxybutyrate. Ang kemikal na ito ay kilala sa tawag na “date rape drug” dahil wala itong amoy o lasa, at mabilis nitong pinapatulog o pinapawalang-malay ang isang tao.

Ang GHB ay direktang umaatake sa central nervous system ng tao, na nagreresulta sa pagkawala ng kontrol sa katawan at, ang pinakamalala, ang pagkawala ng memorya. Dahil dito, ang mga biktima ni Reynard ay nawawalan ng malay sa loob ng ilang minuto, at paggising nila kinaumagahan, wala silang kahit anong maalala sa nangyari sa kanila. Marami sa kanila ang nag-akalang “Blackout” lang ang nangyari dahil sa sobrang alak, nang hindi nalalamang sila ay dumanas na ng karumal-dumal na pang-aabuso habang sila ay tulog.

Ang nakakakilabot na bahagi ng krimeng ito ay ang pagiging “digital predator” ni Reynard. Hindi lamang niya inaabuso ang kanyang mga biktima; kinukuhanan pa niya ito ng video gamit ang kanyang dalawang smart phones. Ang mga video na ito ay nagsisilbing “trophies” para sa kanya. Sa bawat biktima, mayroon siyang folder na nakapangalan, at doon ay nakatago ang mga ebidensya ng kanyang ginawa. Sa mga video na ito, makikita ang mga biktima na tila mga bangkay na walang malay habang ginagawa ni Reynard ang gusto niya. Libo-libong oras ng video ang natagpuan ng mga pulis sa kalaunan—mga footage na nagpapatunay sa tindi ng kanyang obsesyon sa kapangyarihan at pang-aabuso.

Ngunit ang bawat krimen, gaano man ito kaplano, ay may katapusan. Ang pagbagsak ni Reynard Sinaga ay nagsimula noong madaling araw ng June 2, 2017. Isang biktima, isang 18-anyos na lalaki, ang nagising habang siya ay inaabuso ni Reynard. Hindi katulad ng ibang biktima na hindi nagising dahil sa tindi ng droga, ang lalaking ito ay nagkaroon ng sapat na lakas para lumaban. Sa gitna ng dilim, nagkaroon ng isang marahas na bakbakan sa loob ng apartment. Inakala ni Reynard na mapapatulog niya muli ang lalaki, pero ang biktima ay nagawang makatakas at tumawag ng pulis.

Noong una, inakala ng mga pulis na ito ay isang simpleng kaso lamang ng pag-atake. Pero nang makumpiska nila ang mga gamit ni Reynard, lalong-lalo na ang kanyang mga cellphones, doon lumabas ang katotohanang yumanig sa buong mundo. Sa loob ng mga phone na iyon, natuklasan ng mga awtoridad ang “treasure trove” ng ebidensya. Hindi lang isa, hindi lang dalawa, kundi daan-daang mga lalaki ang naging biktima ni Reynard sa loob ng maraming taon. Ang ilan sa kanila ay nagawang ma-identify ng mga pulis dahil sa mga “trophies” na ninanakaw ni Reynard mula sa kanila gaya ng mga relo, wallet, o social media profiles.

Sa loob ng apat na magkakahiwalay na paglilitis, lumabas ang lahat ng baho ni Reynard Sinaga. Ang bawat biktima na tumayo sa korte ay nagkwento ng kanilang karanasan—ang trauma, ang kahihiyan, at ang lungkot na dulot ng ginawa ni Reynard. Marami sa mga biktimang ito ang dumanas ng depresyon, pag-iisip na magpakamatay, at hirap sa pagtitiwala sa ibang tao. Ang pinakamasakit na bahagi ay ang marami sa kanila ay nalaman lamang ang ginawa sa kanila nang tawagan sila ng pulis para sabihing sila ay nasa video ni Reynard. Isipin mo na lamang ang kilabot na mararamdaman mo kung malalaman mo na ang isang gabi na akala mo ay “blackout” lang ay ang gabi pala ng iyong pinakamalalang nightmare.

Noong January 2020, si Reynard Sinaga ay hinatulan ng “Life Sentence” na may minimum na 30 taon sa loob ng kulungan. Kalaunan, itinaas pa ito sa minimum na 40 taon dahil sa tindi ng krimen. Tinawag siya ng judge na isang “evil, serial sexual predator” na walang pakialam sa nararamdaman ng kanyang kapwa. Sa kabila ng lahat ng ebidensya, si Reynard ay hindi kailanman nagpakita ng pagsisisi. Sa halip, iginiit niya na ang mga nangyari ay “consensual” o payag daw ang mga biktima—isang kasinungalingan na hindi pinaniwalaan ng korte dahil malinaw sa mga video na ang mga biktima ay walang malay.

Ang kasong ito ay nag-iwan ng isang malaking aral sa ating lahat tungkol sa kaligtasan. Sa modernong mundo, hindi sapat na maging mabait; kailanman ay hindi natin alam kung ano ang tunay na intensyon ng taong kaharap natin. Ang kaso ni Reynard Sinaga ay nagpapaalala sa atin na ang mga tunay na “halimaw” ay hindi nakatira sa ilalim ng ating kama o sa madidilim na eskinita lamang; kung minsan, sila ay nasa tabi lang natin, nakikipag-inuman, at nagpapanggap na kaibigan.

Mahalaga na maging mapagmatyag tayo, lalo na kapag tayo ay lumalabas at nakikipaghalubilo. Ang mga simpleng tips gaya ng pagbabantay sa iyong inumin, pag-alis nang may kasamang kakilala, at ang pagiging maingat sa mga taong nag-aalok ng tulong na tila “too good to be true” ay maaaring magligtas sa atin sa kapahamakan. Ang kwento ni Reynard Sinaga ay hindi lamang isang kwento ng krimen; ito ay isang panawagan para sa hustisya at pag-iingat. Sa dulo, nawa ay magsilbi itong babala na ang katotohanan ay laging mananaig, at ang mga taong gumagawa ng “kababuyan” ay hindi kailanman makakatakas sa mata ng batas at ng tadhana. Ang boses ng mga biktima ay naging mas malakas kaysa sa katahimikan na pilit na ipinataw ni Reynard sa kanila. At sa bawat kwentong gaya nito na ating pinapaalam, tinutulungan nating maprotektahan ang susunod na posibleng biktima mula sa mga halimaw na nagtatago sa likod ng maamong mukha.