Sa isang eksklusibong subdivision sa Makati, nakatayo ang isang mansyon na tila palasyo sa laki. Dito nakatira si Don Arthur, isang 60-anyos na business tycoon na nagmamay-ari ng mga hotel at mall sa buong bansa. Sa kabila ng kanyang yaman, si Don Arthur ay malungkot. Biyudo na siya at ang kanyang mga anak ay nasa ibang bansa na at bihira lang umuwi. Ang tanging kasama niya sa bahay ay ang kanyang mga katulong, driver, at ang kanyang Mayordoma na si Ms. Terry. Si Ms. Terry ay sampung taon nang naninilbihan sa kanya. Ang akala ni Don Arthur, tapat ito. Pero nitong mga nakaraang buwan, napapansin niyang nawawala ang kanyang mga mamahaling gamit—mga antigo, alahas, at cash. Wala siyang ebidensya, pero malakas ang kutob niya na may “anay” sa loob ng kanyang tahanan.

Dahil dito, nagdesisyon si Don Arthur na kumuha ng bagong katulong mula sa probinsya, isang taong wala pang bahid ng malisya ng siyudad. Dumating si Ana, o mas kilala bilang “Inday,” isang 20-anyos na dalaga mula sa Iloilo. Simple, mahiyain, at galing sa mahirap na pamilya. Ang kanyang ama ay may sakit sa bato at kailangan ng dialysis, kaya napilitan siyang lumuwas ng Maynila. Sa unang araw pa lang ni Inday, ipinaramdam na sa kanya ni Ms. Terry kung sino ang boss. “Hoy, Probinsyana! Tandaan mo, ako ang batas dito. Kung anong sabihin ko, susundin mo. Kapag may nakita kang ginagawa namin, pikit-mata ka lang kung ayaw mong mawalan ng trabaho,” banta ni Terry.

Isang Biyernes ng gabi, isinagawa ni Don Arthur ang kanyang plano. Umuwi siya ng bahay na akala mo ay galing sa matinding inuman. Gumegewang, amoy alak (na ibinuhos lang niya sa damit niya), at nagsusuka (gamit ang oatmeal at food coloring). Pagpasok niya sa sala, nagkunwari siyang natumba at nawalan ng malay sa carpet. Nagkalat ang laman ng kanyang bag. Nakalabas ang kanyang makapal na wallet at suot niya ang kanyang Rolex na nagkakahalaga ng dalawang milyong piso.

Nagulat ang mga katulong. “Naku! Si Sir Arthur! Lasing na naman!” sigaw ng isa. Lumabas si Ms. Terry. Tiningnan niya ang amo na nakahandusay. Sa halip na mag-alala, ngumisi ito. “Tulog na ang matanda. Lasing na lasing. Perfect timing,” bulong ni Terry. Tinawag niya ang iba pang katulong na kasabwat niya. “Kuhanin niyo ang mga imported na alak sa bar. Kuhanin niyo ang cash sa wallet. At ikaw…” lumingon siya kay Inday na nakatayo sa gilid at takot na takot.

“Inday! Lumapit ka dito!” utos ni Terry. “Kuhanin mo ang relo ni Sir. Ibigay mo sa akin. Bilis!”

“P-Po? Ma’am Terry, masama po ‘yun… baka magising si Sir…” nanginginig na sagot ni Inday.

“Tanga! Hindi ‘yan magigising! Lasing ‘yan! At kahit magising ‘yan, sasabihin natin na nawala niya sa bar! Sige na! Diba kailangan ng Tatay mo ng pang-dialysis? Bibigyan kita ng porsyento kapag naibenta ko ‘to. Malaking pera ‘to, Inday. Buhay ng tatay mo ang kapalit.”

Natigilan si Inday. Napatingin siya sa relo. Napatingin siya sa amo niyang nakahandusay. Kailangan niya ng pera. Sobrang kailangan. Hawak na niya ang kapalaran ng tatay niya. Dahan-dahan siyang lumapit kay Don Arthur. Hinawakan niya ang pulso ng amo.

Nakangisi si Terry at ang ibang katulong, hinihintay na bumigay si Inday sa tukso.

Pero sa halip na tanggalin ang relo, inayos ni Inday ang pagkaka-pwesto ng kamay ni Don Arthur. Tumayo siya at kumuha ng kumot sa sofa. Inilagay niya ito sa amo.

“Hindi ko po kaya, Ma’am,” matatag na sabi ni Inday, kahit tumutulo ang luha. “Mahirap lang po kami, pero pinalaki po ako ng Tatay ko na may dangal. Mas gugustuhin ko pong magutom kaysa ipakain sa kanya ang galing sa nakaw.”

Namula sa galit si Terry. “Napaka-bobo mo! Nagmamalinis ka?! Pwes, bahala ka sa buhay mo! Kami ang yayaman, ikaw mananatiling alila!”

Kinuha ni Terry ang wallet ni Don Arthur. Kumuha ng ilang libo. Kinuha ng ibang katulong ang mga mamahaling vase at alak. Iniwan nila si Don Arthur sa sahig na puno ng suka at dumi. “Hayaan niyo siya diyan. Mabaho. Bukas na linisin ‘yan,” utos ni Terry bago sila umakyat sa kanilang quarters para mag-inuman at paghatian ang nakuha nila.

Naiwan si Inday. Tiningnan niya ang amo. Naawa siya. Kumuha siya ng planggana, mainit na tubig, at bimpo. Dahan-dahan niyang pinunasan ang mukha, leeg, at braso ni Don Arthur. Pinalitan niya ang damit nito ng malinis na pambahay (kahit hirap na hirap siyang buhatin ang matanda). Nilinis niya ang suka sa carpet. Nagtimpla siya ng kape at inilagay sa bedside table sakaling magising ito. Umupo siya sa sahig, sa tabi ng sofa, at binantayan ang amo buong gabi. Hindi siya natulog para masigurong walang masamang mangyayari dito, lalo na kung sakaling bumalik sila Terry.

Habang ginagawa ito ni Inday, hindi niya alam na gising ang diwa ni Don Arthur. Naririnig niya ang lahat. Nararamdaman niya ang bawat dampi ng bimpo, ang bawat pag-aalaga. At narinig niya ang sinabi ni Inday kay Terry. Pilit na pinigilan ni Don Arthur na umiyak sa tuwa at awa.

Kinaumagahan, maagang bumaba si Terry at ang mga kasabwat niya. Naka-ngiti sila, parang walang nangyari. Nakita nila si Inday na natutulog nang paupo sa tabi ng sofa.

“Gising na, Inday! Magluto ka na! Ang baho pa rin dito!” sigaw ni Terry, sabay sipa sa paa ni Inday.

Nagising si Inday. “Aray po…”

“Sir Arthur! Good morning po! Gising na po kayo!” malambing na bati ni Terry sa amo na noo’y nakadilat na. “Naku Sir, uminom na naman po kayo kagabi? Buti na lang po at inasikaso namin kayo. Si Inday po, tinulugan kayo. Kami po ang naglinis ng suka niyo.”

Dahan-dahanng bumangon si Don Arthur. Umupo siya. Tinitigan niya si Terry. Tinitigan niya ang ibang katulong. At tinitigan niya si Inday na nakayuko at hindi makasagot sa kasinungalingan ni Terry.

“Talaga, Terry?” tanong ni Don Arthur. Ang boses niya ay malinaw. Walang bahid ng hang-over. “Kayo ang nag-asikaso sa akin?”

“Opo Sir! Hirap na hirap nga po kami eh,” pagsisinungaling ni Terry.

Tumayo si Don Arthur. Kinuha niya ang remote ng TV sa sala. Binuksan niya ito.

“Kung ganoon, Terry… ano ito?”

Sa malaking screen ng TV, lumabas ang live feed mula sa isang hidden camera na nakakabit sa chandelier ng sala. At hindi lang live feed—naka-record ang nangyari kagabi.

Nanlaki ang mga mata ni Terry. Namutla ang ibang katulong.

Sa video, kitang-kita at dinig na dinig ang lahat. Ang pag-uutos ni Terry na magnakaw. Ang pagtanggi ni Inday. Ang pagkuha nila ng pera at gamit. Ang pag-iwan nila kay Don Arthur sa sahig. At ang ginawa ni Inday—ang paglilinis, ang pagbubuhat, ang pagbabantay, at ang pagpupunas ng suka na dapat ay trabaho nila.

“S-Sir…” nanginginig na sabi ni Terry. “P-Paliwanag ko po…”

“Wala ka nang ipapaliwanag!” dumagundong ang boses ni Don Arthur. “Sampung taon kitang pinakain! Sampung taon kitang tinuring na pamilya! Ito pala ang igaganti mo sa akin?! Ang nakawan ako kapag akala mo ay wala akong kalaban-laban?!”

“Sir, sorry po! Nagipit lang po!” lumuhod si Terry.

“Nagipit? Nakita ko ang mga bagong cellphone niyo! Nakita ko ang mga pinapadala niyo sa probinsya! Hindi kayo nagipit, naging ganid kayo!”

Humarap si Don Arthur sa mga pulis na kanina pa pala nakaabang sa labas ng gate (tinawagan niya bago siya bumaba).

“Hulihin niyo silang lahat. Qualified Theft. May ebidensya ako. Ipakulong niyo sila at huwag na huwag papayagang makapag-piyansa agad.”

Habang kinakaladkad ng mga pulis sina Terry na nag-iiyakan at nagsisisigaw, naiwan si Inday na nakatayo, gulat na gulat.

Lumapit si Don Arthur kay Inday.

“Inday…” malumanay na tawag ng Don.

“Sir… sorry po… hindi ko po sila napigilan…” iyak ni Inday.

“Huwag kang humingi ng tawad,” sabi ni Don Arthur. Hinawakan niya ang balikat ng dalaga. “Ikaw ang dapat kong pasalamatan. Sa gitna ng tukso, pinili mong maging tapat. Sa gitna ng pang-aapi, pinili mong magmalasakit. Sinubukan ko kayo. Nagpanggap akong lasing para makita ko kung sino ang tunay na tapat sa akin. At ikaw lang ang pumasa.”

“Sir…”

“Narinig ko ang sinabi mo, Inday. Kailangan ng Tatay mo ng pang-dialysis?”

Tumango si Inday.

“Simula ngayon,” sabi ni Don Arthur, “Sagot ko na ang pagpapagamot ng Tatay mo. Sa pinakamagandang ospital siya gagamutin. At hindi lang ‘yun. Hindi ka na magiging katulong dito.”

Kinabahan si Inday. “P-Po? Tatanggalin niyo po ako?”

Ngumiti si Don Arthur. “Hindi. Gusto kitang pag-aralin. Nakita ko ang transcript mo sa agency, matalino kang bata. Sayang kung magiging katulong ka lang habambuhay. Pag-aaralin kita ng kursong gusto mo. At habang nag-aaral ka, ikaw ang magiging ‘Personal Assistant’ ko. Ikaw ang magiging mata at tenga ko sa bahay na ito at sa kumpanya.”

Napaluhod si Inday sa tuwa. “Sir! Diyos ko po! Maraming salamat po! Hulog kayo ng langit!”

“Ikaw ang hulog ng langit, Inday,” sabi ni Don Arthur. “Ang katapatan ay isang yaman na hindi nabibili ng pera. At ang taong tapat sa maliit na bagay, ay pagkakatiwalaan sa malaking bagay.”

Mula noon, nagbago ang buhay ni Inday. Gumaling ang kanyang ama. Nakatapos siya ng kolehiyo sa kursong Business Management at naging kanang-kamay ni Don Arthur sa kumpanya. Itinuring siyang parang tunay na anak ng Don.

Ang mga nagnakaw naman ay nabulok sa kulungan, nagsisisi sa kanilang kasakiman.

Napatunayan ni Inday na ang integridad at kabutihang-loob ay laging may kapalit na biyaya. Kahit walang nakatingin, gawin mo ang tama. Dahil ang mata ng Diyos (at minsan, ang hidden camera ng boss mo) ay laging nakamasid.