🎬 EKSENA 1: Ang Lalaking May Bakas
Maalinsangan ang hangin sa likod ng Luneta Crest Medical Center. Iyon ang parte ng ospital na hindi nakikita ng mga pasyenteng naka-aircon sa lobby. Pero doon umiikot ang tunay na buhay ng mga manggagawa. Amoy chlorine, basang karton, at lumang tela ng mop.

Sa dulo ng koridor, may isang lalaking nakayuko sa sahig. Hinahabol ang huling guhit ng dumi sa ilalim ng metal na upuan. Si Nerio Alvarado, 33, nakasuot ng navy blue na uniporme. May maliit na nameplate na halos mabura na.

Mabagal siya kung gumalaw. Hindi dahil tamad, kundi dahil sanay siyang siguraduhin na walang matitirang bahid. Para sa kanya, ang maliliit na bagay ang madalas magligtas ng mas malalaking problema. Kung walang kalat, iwas dulas. Kung iwas dulas, iwas reklamo. Kung iwas reklamo, iwas tanggal.

“Kuya Ner, ang linis na niyan.” Biro ng isang orderly na dumaan, si Berto Laksamana. May dalang karton ng gloves at gauze.

Hindi sumagot agad si Nerio. Tapos, ngumiti siya—parang pagod na ngiti na may nakatagong dahilan.

“Kapag sinabi mong malinis na, doon ako lalong kinakabahan,” sabi niya. “Kasi minsan, ‘yung isang maliit na talsik, ‘yan ‘yung bumabagsak sa akin.”

Natawa si Berto. “Ikaw talaga. Parang may hinahabol na multo.”

“Hindi multo,” bulong ni Nerio habang pinipiga ang basahan. “Pangako.”

Sa locker area, nakasabit ang lumang backpack niya. Nandoon ang maliit na sobre na lagi niyang tinitingnan tuwing break. Sa loob? Hindi pera. Isang papel na may sulat kamay: Tuition balance ni Mika Alvarado. Kapatid niyang babae na kumakapit sa scholarship pero kulang pa rin sa miscellaneous. Kapag natapos si Mika, pakiramdam ni Nerio, may natutupad siyang kalahati ng buhay na hindi niya nakuha.

“Kuya, nag-break ka na ba?” Tanong ng nurse na dumaan, si Nurse Reya Magsino. Bago-bago pa, pero may mata para sa mga taong tahimik. May hawak siyang chart at may eyebags na parang hindi natutulog.

“Sandali pa,” sagot ni Nerio. “Baka magalit si Ma’am Paulin.”

Parang narinig ang pangalan. Mula sa pintuan ng nurse station, lumabas si Head Nurse Paulin Don. Buhok ay pulidong nakatali. Parang bawat hibla ay may disiplina.

“Nerio,” tawag niya. Matalim, pero hindi naman masamang tao. Istrikto lang, dahil pagod. “Siguraduhin mong dry ang koridor, ha. Madaming visitors mamaya. Ayokong may madulas.”

“Opo, Ma’am,” mabilis na sagot ni Nerio. “Naglalagay na po ako ng caution sign.”

Tumango si Paulin at lumingon kay Reya. “Ikaw, Reya, huwag mong kalimutan ‘yung labs ni Bedfor.”

“Opo,” sagot ni Reya. Pero bago siya tumalikod, bumulong siya kay Nerio. “Kuya, ingat ka. Narinig ko si Sir Danton. May hinahanap na naman daw siyang butas.”

Nakangiti si Nerio, pero ang mga mata niya, nag-iba. “Sanay na ako.”

Si Danton Kintanar. HR and Facility Supervisor. Ang tipo ng taong kapag naglakad, parang laging may dala-dalang verdict. Hindi siya doktor. Hindi siya nurse. Pero ang bigat ng salita niya, parang kayang i-cancel ang buhay sa isang memo. Lalo na sa mga gaya ni Nerio—contractual, walang kapit, walang pangalan.

🎬 EKSENA 2: Ang Bata sa Bingit
Habang nagmo-mop si Nerio sa hallway, dumaan ang security guard na si Ramil Hugo. “Uy, Nerio,” sabi nito. “May bisita sa waiting area. ‘Yung bata na lagi mong kinakausap.”

Napahinto si Nerio. Hindi niya kailangang itanong kung sino. Alam niya na ang bata na iyon. Palaging nasa may pader na malapit sa Pedya Wing. Nakaupo sa upuang masyadong mataas para sa kanya, paa’y nakalawit. Hawak ang maliit na stuffed toy na kupas na.

Paglapit ni Nerio, nakita niya si Liora Veles. Nine. Maputla ang pisngi, pero pilit ngumingiti. Katabi niya ang yaya, si Nena Galarpe. Babaeng nasa late 40s, buhok ay nakapusod, at ang mga kamay ay laging nakahawak sa bag na parang may tinatago.

“Kuya Ner,” masayang tawag ni Liora, pero mahina ang boses. Parang kandilang ayaw mamatay.

“Liora,” sagot ni Nerio. Lumuhod para magkapantay sila. “Nandiyan ka na naman? Kumusta ka? Nakakain ka na ba?”

Umiling si Liora. “Ayoko po. Masakit po tiyan ko.”

Mabilis na tumingin si Nerio kay Nena. “Nay Nena, matagal na ba kayo dito?”

Napasinghot si Nena. Halatang pigil ang nerbiyos. “Kanina pa, Kuya. Sabi nila, hintay daw. Maraming pasyente.”

“Tatawag ako kay Nurse Reya,” sabi ni Nerio. Pero bago siya tumayo, hinila ni Nena ang manggas niya.

“Huwag!” pabulong nito. “May naglalakad sa paligid. Huwag ka masyadong mag-ingay.”

Napakunot-noo si Nerio. “Bakit? Masama na ba pakiramdam niya?”

Umiling si Nena, pero halatang nanginginig. “Basta! Ayokong mapansin. Please.”

Hindi maintindihan ni Nerio ang buong dahilan, pero sanay siyang rumespeto sa takot ng ibang tao. Tinapik niya ang balikat ni Liora. “Sige, ganito. Inom ka muna ng konting tubig. Dahan-dahan lang.” Kinuha niya ang paper cup mula sa water station, pinuno, at iniabot kay Liora.

Umangat ang cup sa bibig ng bata, pero nanginginig ang kamay.

“Kuya,” mahinang sabi ni Liora. “Bakit po kayo laging nandito? Hindi po ba kayo umuuwi?”

Napangiti si Nerio, pero biglang sumikip ang dibdib niya. May tanong ang bata na parang kutsilyo sa lumang sugat.

“Umuuwi din,” sagot niya. “Pero may mga taong kailangan ko munang tapusin bago ako umuwi.”

“Parang hero po kayo,” sabi ni Liora, seryoso. Hindi pambata ang tingin.

Napatawa si Nerio, pero hindi masaya. “Hindi ako hero, Liora. Janitor lang ako.”

“Janitor, pero mabait,” sagot ng bata. Parang ‘yun na ang pinakamahalagang title sa mundo.

🎬 EKSENA 3: Ang Memo Laban sa Konsensiya
Sa gilid ng hallway, may dumaan na Resident Doctor si Dr. Silas Iñiguez. Hawak ang stethoscope, mukhang puyat. Napansin niya si Nerio at tumigil. “Ikaw na naman, Nerio,” sabi niya, medyo may biro. “Parang volunteer nurse ka na rin, ah.”

“Doc, pasensiya na,” sagot ni Nerio. “Nag-aantay lang po sila. Si Liora.”

Tumingin si Dr. Silas sa bata, tapos kay Nena. “Matagal na kayo?”

“Kanina pa,” sagot ni Nena, mabilis. Parang ayaw magtagal ang usapan.

Huminga ng malalim si Dr. Silas. “Sige, titingnan ko kung may puwang. Pero ngayon, sobrang siksik. Baka mamaya sa triage.”

Bago pa matapos ang sentence, may malakas na boses mula sa likod. Parang kotseng biglang preno.

“Nerio Alvarado!” Sigaw ni Danton Kintanar.

Tumayo si Nerio agad. Parang estudyanteng nahuli sa maling upuan. Lumapit si Danton, bitbit ang clipboard at ang tingin ay parang naghahanap ng kasalanan kahit wala.

“Anong ginagawa mo dito?” Tanong ni Danton, nakatingin sa bata, tapos kay Dr. Silas. Parang gusto niyang ipahiya si Nerio sa harap ng doktor.

“Sir, break ko po. Nandito po sila sa waiting area. Si Liora.”

“Huwag mong idamay sa drama mo,” putol ni Danton. “Hindi ka bayani dito. Trabaho mo, linisin ang sahig. Hindi makipagkuwentuhan sa pasyente. Kung gusto mong mag-volunteer, mag-aral ka.”

Nanlaki ang mata ni Liora. Si Nena, napayuko. Parang sanay na sa ganitong pagsigaw. Si Dr. Silas, hindi umimik, pero kumunot ang noo.

“Sir, hindi po ako nagbo-volunteer,” mahinahon si Nerio. “Inaalalayan ko lang po sila habang naghihintay.”

“Alalayan,” umismid si Danton. “Diyan nagsisimula ang problema. Lahat ng bagay gusto mong pakialaman. Kaya nga may memo ka, ‘di ba? Ingat ka, Nerio. Isang report lang. Tanggal ka.”

Tahimik ang hallway. Narinig ni Nerio ang sariling tibok ng puso. Hindi siya sumagot ng pabalang. Nakatayo lang siya, parang poste, pinipigilan ang sarili.

“Pasensiya na po,” mahina niyang sabi. “Pabalik na po ako sa area ko.”

Pag-alis ni Danton, saka lang huminga si Dr. Silas. Lumapit siya kay Nerio at bumulong, “Huwag mong masyadong dibdibin, pero ingat ka. Alam mo naman ‘yan. Nag-aabang.”

Tumango si Nerio. “Opo, Doc.”

Bumalik siya sa koridor. Binalikan ang mop at caution sign. Habang pinupunasan niya ang sahig, sumagi sa isip niya ang isang lumang eksena—hindi sa ospital na ito, kundi sa barangay nila noon. Isang batang lalaki na nahimatay sa kalsada. Walang pumapansin dahil hindi nila anak. At nang may tumakbo para humingi ng tulong, huli na. Hindi niya makalimutan ang iyak ng nanay at ang bigat ng katahimikan pagkatapos.

Kaya nung araw na iyon, sa bawat guhit ng mop, may kasamang pangako si Nerio: Kapag may batang bumagsak sa harap niya, hindi siya tatalikod.

At sa dulo ng hallway, muling napatingin si Nerio kay Liora. Nakaupo pa rin. Maliit, maputla, pero pilit matapang. Hindi niya alam na ang simpleng pag-abot niya ng tubig at pag-upo niya sa tabi ng bata ay unang pihit ng gulong ng isang trahedyang babago sa lahat.

Sa ngayon, isa lang ang alam niya: May mga laban na hindi mo pinipili, pero kapag dumating, ikaw na mismo ang pipili kung anong klaseng tao ka.

🎬 EKSENA 4: Ang Pagtuloy ng Pangako
Pagsapit ng hapon, lalong sumikip ang Pedya Wing ng Luneta Crest Medical Center. Maraming umiiyak na sanggol. May mga magulang na nag-aaway sa pila, at may mga staff na halos hindi na makahinga sa dami ng dapat asikasuhin. Sa gilid ng koridor na nililinis ni Nerio Alvarado, parang mas lumakas ang amoy ng alcohol at pawis—palatandaan na nag-overtime na naman ang ospital sa paghabol sa pasyente.

Hindi na bumalik si Danton Kintanar sa koridor na iyon. Pero ramdam pa rin ni Nerio ang iniwang bigat ng banta. Kaya habang ipinupuwesto niya ang caution, wet floor sign, pilit niyang tinutok ang isip sa trabaho—sa mga maliliit na bagay na kaya niyang kontrolin.

Pero sa gulo ng hallway, hindi mawala sa paningin niya ang batang si Liora Veles. Nakasandal sa upuan. Hawak ang kupas na stuffed toy at paminsan-minsan, hinihimas ang tiyan. Katabi si Nena Galarpe, yaya na parang laging may hinihintay na masamang balita. Minsan, sumisilip si Liora kay Nerio at ngingiti, pero halatang pilit na lang.

Lumapit si Nurse Reya Magsino, dala ang chart at isang maliit na tray ng gamot. Pagdaan niya, tumigil siya sandali kay Nerio at bumulong, “Kuya Ner, nag-follow-up ako sa triage. Sabi nila, wait pa raw. Pero ang tagal na nila dito.”

Tumango si Nerio. Nanginginig ang panga sa pigil. “Kita ko nga. Ang liit-liit nung bata. Parang hindi na okay.”

Bago pa makasagot si Reya, may sumigaw mula sa nurse station. “Reya! Bedfor Labs!” Napalingon siya. “Kuya, babalik ako. Pero kung may mapansin ka…” Hindi na niya tinapos. Pero klaro ang ibig sabihin.

“Oo,” sagot ni Nerio. “Hindi ako matutulog.”

Nang lumipas ang ilang minuto, napansin ni Nerio na humihina ang paggalaw ni Liora. Dati, nakatingin-tingin pa sa paligid, ngayon ay nakatungo na. Parang inaantok, pero ang mukha’y maputlang-maputla.

Tumayo si Nerio mula sa pagmo-mop at lumapit ng dahan-dahan. Parang ayaw niyang sindakin ang bata.

“Liora,” mahina niyang tawag. “Okay ka lang ba?”

Dumilat ang bata, pero parang nag-struggle ang talukap. “Kuya, nahihilo po ako,” mahina niyang sagot.

Biglang tumayo si Nena. Halatang napipi sa takot. “Kuya Ner, huwag ka na. Please baka mapagalitan ka na naman.”

“Hindi ko kaya ‘to,” sabi ni Nerio. Mas matatag ang boses kaysa sa pakiramdam niya. “Nay Nena, tawagin natin si Nurse Reya. Baka kailangan na niya ng ER.”

“Kuya!” namimilog ang mata ni Nena. Tumingin sa paligid, parang may hinahanap na bantay. “Wala po siyang guardian ngayon. ‘Yun nga ang problema.”

“Sagot ni Nerio. “Pero hindi rason ‘yan para pabayaan.”

Bago pa sila makakilos, napaluhod si Liora sa upuan. Hawak ang tiyan. Parang tinutusok ang loob.

“Kuya, parang umiikot!”

At sa isang iglap, bumigay ang katawan ng bata. Dumulas ang ulo niya sa gilid ng upuan at bigla siyang nahimatay.

🎬 EKSENA 5: Ang Mabilis na Desisyon
“LIORA!” sigaw ni Nerio, pero hindi hysterical. Parang may automatic switch na nag-on sa utak niya.

Lumuhod siya agad. Sinalo ang balikat ng bata para hindi bumagsak ang ulo sa sahig. Tumakbo si Nena. Nanginginig ang kamay. Sinusubukang gisingin ang bata. “Gising, Iha! Liora! Diyos ko!” Nangingiyak si Nena, pero halatang hindi niya alam ang gagawin.

May mga taong huminto sa koridor. May isang nanay na napasigaw. “Ay, bata!” May lalaking naka-barong, mukhang bisita, ang sabi, “Tawag kayo ng doktor!”

Pero sa gulo, may dalawang staff na nagkatinginan, nag-aalangan. “May guardian ba?” Tanong ng isa, si Layla Bernarte mula billing area na napadaan.

“Wala po!” sagot ni Nena, halos pabulong.

“Eh, paano ‘yan? Baka kami ang managot,” sagot ni Layla. Napaatras.

Hindi na nakinig si Nerio. Iniayos niya ang posisyon ni Liora. Dahan-dahan niyang inilagay sa mas ligtas na anggulo. Tinanggal ang buhok sa mukha at siniguradong hindi masisikip ang kuwelyo.

“Nay Nena, huminga ka. Tingnan mo dibdib niya. Humihinga ba?”

“Oo,” stutter ni Nena. “Pero ang lamig!”

“Okay,” mabilis na sabi ni Nerio. “Tawagin mo si Nurse Reya! Sigaw pa! Sabihin mo: May nag-CRASH!”

Tumakbo si Nena papunta sa nurse station. Pero sa gitna ng pagtakbo, may guard na humarang. Si Ramil Hugo. “Hoy! Saan ka pupunta? Bawal ang maingay dito.”

“Bata po nahimatay!” Iyak ni Nena, pinipilit lumusot.

Sa kabilang dulo, napalingon si Nerio at sumigaw, “Ramil! Tumawag ka ng Nurse! Emergency ‘to!”

Natigilan si Ramil, parang nagising. “Ha? Talaga?”

“Ngayon na!” madiin na utos ni Nerio. Hindi na bilang janitor, kundi bilang tao na alam ang halaga ng segundo.

Mabilis na dumating si Nurse Reya kasama ang isang Nurse Aid na si Janel Bisco. Pagkakita niya kay Liora na nakahandusay, napamura siya sa gulat.

“Oh my God! Kuya Ner, anong nangyari?”

“Biglang nahilo, tapos bumagsak,” sagot ni Nerio. “Kanina pa masama pakiramdam. Matagal na sila nag-aantay.”

Lumuhod si Reya, kinapa ang pulso. Tiningnan ang mata. “Janel, tawag ka ng wheelchair! Bilis!”

Tumakbo si Janel, pero may isang staff na sumingit. Si Head Nurse Paulin Don na dumaan at nakita ang eksena.

“Ano ‘to? Bakit nasa sahig ang pasyente?”

“Ma’am, nahimatay po,” sagot ni Reya.

“Nasaan ang guardian?” Mabilis na tanong ni Paulin. Reflex ng administrasyon.

Si Nena, umiiyak, sumagot, “Wala po. Yaya lang po ako.”

Saglit na tumigas ang hangin. May ilang staff na nagkatinginan. Sa mga mata nila, hindi lang bata si Liora. Liability siya.

Doon, naramdaman ni Nerio ang nagngangalit niyang dibdib. “Ma’am Paul,” mahinahon pero matigas ang boses niya. “Kahit sino pa ‘yan, bata po siya. Kailangan niya ng ER.”

Tumingin si Paul kay Nerio, at sa unang pagkakataon, hindi galit ang nakita niya, kundi pagod at bigat ng sistema.

“Reya, dalhin niyo sa ER! Ako na bahala sa paperwork!” Sabi ni Paulin, sa wakas.

Dumating ang wheelchair na dala ni orderly Laksamana. Hingal na hingal. “Ayan! Ayan, Kuya Ner! Tulong!”

Sabay-sabay silang kumilos. Si Reya at Berto ang nag-angat kay Liora papunta sa wheelchair. Maingat para hindi bumaluktot ang leeg. Si Nerio ang nagbukas ng daan. Pinataboy ang mga nakatigil na tao. “Tabi po! Emergency!”

🎬 EKSENA 6: Ang Huling Banta
Habang tinutulak nila ang wheelchair papunta sa ER, may sumigaw sa likod—isang boses na pamilyar na kinaiinisan ni Nerio.

“Ano ‘yan?!” Sigaw ni Danton Kintanar. Hawak ang clipboard, kasunod ang isang staff na mukhang HR Assistant si Mirna Dela Cruz. “Bakit may janitor sa pasyente?”

Hindi huminto si Nerio. “Sir, emergency po. Bata po ‘yan.”

“Hindi mo trabaho ‘yan!” Galit na galit si Danton. Sinabayan ang lakad nila. “Kapag may nangyari diyan, sino mananagot? Ikaw?”

Sumabat si Nurse Reya. Nanginginig, pero matapang. “Sir Danton, hindi ito oras para sa sermon. Kailangan niyang ma-stabilize!”

Pero hindi tumigil si Danton. “Reya, watch your tone! At ikaw, Nerio, lumalabas ka na naman. May memo ka na. Gusto mo pa talagang masisante, Nerio?!”

Habang tinutulungan silang makapasok sa ER doors, naramdaman niyang parang bumabalik ang lumang bangungot sa utak niya. Isang batang walang tumulong. Isang katahimikang pumatay. Kaya kahit nanginginig ang tuhod niya, hindi siya umatras.

“Kung may memo man ako, Sir,” sabi niya, diretso. “Mas pipiliin ko pa rin tulungan ‘yung bata kaysa mag-mop ng sahig habang may namamatay!”

Saglit na natahimik si Danton, parang nasampal sa harap ng lahat. Pero ang mata nito, imbes na maawa, lalong naging mapanlinlang.

“Okay,” malamig na sabi ni Danton. “Tingnan natin kung sino kakampihan ng ospital.”

Pagpasok nila sa ER, sinalubong sila ng mga doktor. Dumating si Dr. Matalia Crespo, ER Consultant, at ang Pedya Fellow na si Dr. Jovan Carwin. Agad nilang kinuha si Liora. Nilagay sa stretcher, kinabitan ng monitor.

“Ano ang BP?” Utos ni Dr. Talya.

“Low!” sagot ni Reya.

“IV line, Now!” utos ni Dr. Giovan. “Labs, Glucose check.”

Si Nerio, tumayo sa gilid. Nanginginig ang kamay. Basang-basa pa ng mop water ang sapatos. Si Nena, napaupo sa upuan. Umiiyak na parang bata rin.

Sa labas ng ER curtain, nakatayo si Danton. Nakapamewang. Parang naghihintay lang ng pagkakataong gawing kaso ang kabutihan.

🎬 EKSENA 7: Ang Hatol ng Sistema
Makalipas ang ilang minuto, lumabas si Danton at tinawag si Nerio palayo sa ER doors. “Sa office na ‘yon,” utos niya.

Sumunod si Nerio. Pero bago siya tuluyang lumayo, nilingon niya si Liora sa loob. Nakahiga, may oxygen mask, kumikislap ang monitor. At sa pagitan ng takot at konsensiya, iisa ang naramdaman niya: Kahit anong mangyari sa trabaho niya pagkatapos, hindi niya pagsisisihan ang ginawa niya.

Sa office, pinaupo siya ni Danton na parang akusado.

“Gagawa ka ng incident report,” sabi nito. Mabilis. Parang may script. “At isasama natin diyan na ikaw ang humawak sa pasyente ng walang authorization.”

“Sir, hindi po ako—”

“Hindi ako nagtatanong,” putol ni Danton. “Ito ang rules! At Nerio, hindi ka na lang basta me-mo-han. May limit ang pagiging mabait dito. Ospital ‘to, hindi charity.”

Tahimik si Nerio. Hindi dahil wala siyang sagot, kundi dahil alam niyang kahit anong paliwanag niya, matagal nang nakahanda ang hatol sa kanya sa labas. Patuloy ang iyak ni Nena at ang pagtakbo ng mga nurse. Sa loob ng office, pinipirmahan na ni Danton ang simula ng pagbagsak ng kabuhayan ni Nerio.

Pero kahit ganoon, sa loob-loob ni Nerio, may isang bagay na hindi kayang pirmahan ng kahit sinong supervisor: Ang pangako niya na hindi tatalikod kapag may batang bumagsak sa harap niya.

🎬 EKSENA 8: Ang Pagbagsak at Pangarap
Mabigat ang hangin sa HR office. Hindi dahil mainit, kundi dahil para itong maliit na silid na may sariling bigat. Nakatayo si Danton Kintanar sa likod ng mesa. Hawak ang ilang dokumento na parang bala. Sa harap niya, nakaupo si Nerio Alvarado. Basang-basa pa ang laylayan ng uniporme. Nanginginig ang kamay, hindi sa takot lang, kundi sa pagod at pag-aalala sa batang naiwan sa ER.

“Basahin mo,” malamig na utos ni Danton. Itinutulak ang papel papunta kay Nerio. Incident Report.

“Sir,” mahinahon niyang sabi. “Hindi po ako nagkunwaring doktor. Tinulungan ko lang po dahil nahimatay ang bata.”

Sumingit si Danton. “Hindi mo trabaho ‘yan! Janitor ka! Kapag may mali, sino ang mananagot? Ospital ‘to. May protocol!”

“May protocol po, oo,” sagot ni Nerio, pilit na kalmado. “Pero may tao rin po. Bata po ‘yun. Kung hindi namin dinala sa ER, baka… baka ano…”

Ngumisi si Danton, parang naghahamon. “Nagpapakabayani pa ngayon sa harap ko.”

Hindi sumagot si Nerio. Sa isip niya, humahabol ang tunog ng monitor sa ER. Ang oxygen mask sa mukha ni Liora Veles at ang iyak ni Nena Galarpe. Pinipilit niyang manatiling maayos ang boses dahil alam niya, isang maling salita, gagamitin laban sa kanya.

“Sir Danton!” biglang may boses sa pintuan. Pumasok si Nurse Reya Magsino. Hawak ang chart at may halatang kaba sa dibdib. “Pasensiya na po kung istorbo, pero kailangan ko po sana magbigay ng statement. Nandoon po ako. Hindi po kasalanan ni Kuya Ner.”

“Reya,” putol ni Danton, na ang ngiti ay hindi umaabot sa mata. “Hindi ka imbitado.”

“Pero Sir,” nagpupumiglas ang boses ni Reya. “Kung hindi siya kumilos, baka mas malala ang nangyari. Tinawag niya ako. Siya ang nag-alert.”

“Wala siyang ginawa na enough,” biglang utos ni Danton. Tumingin kay Chief Sante Rigor.

Lumapit si Chief Sante. Hindi naninigaw, pero sapat ang tindig para magpaalala kung sino ang may kapangyarihan. “Nurse Reya, sa labas muna,” sabi nito.

Napalingon si Reya kay Nerio. Sa mata niya, may pagsisisi at galit sa sarili dahil wala siyang magawa. “Kuya,” mahina niyang sabi, bago siya lumabas.

Pagkasara ng pinto, bumalik ang katahimikan. Mas mabigat pa. Umayos ng upo si Danton at inilapag ang isa pang papel. “Ngayon,” sabi niya. “Ito ang termination notice.”

Parang may tumunog sa loob ng ulo ni Nerio. “Sir, termination? Hindi pa po—”

“Hindi na kailangan,” sagot ni Danton. Mabilis. “Gross misconduct. Insubordination. Unprofessional behavior. Danger to patient safety.”

“Danger?” Napahigpit ang hawak ni Nerio sa arm rest ng upuan. “Sir, paano naging danger kung—”

“Hindi mo trabaho humawak ng pasyente,” ulit ni Danton, parang robot na may iisang linya. “At sinabi ko na, may memo ka. Hindi ka nakikinig. Kaya tapos ka na.”

🎬 EKSENA 9: Ang Yakap sa Exit
Paglabas niya ng HR, bitbit niya ang maliit na kahon ng gamit—lumang gloves, extra face mask, maliit na rosaryo, at isang punit na ID lace.

Sa labas ng koridor, nakatayo si Head Nurse Paulin Don. Nakatingin sa kanya, parang may gustong sabihin pero pinipili ang mga salita.

“Nerio,” tawag ni Paulin, medyo mahina. “Narinig ko… pinirmahan na.”

“Hindi ko pa po alam kung ano ang pipirmahan ko, Ma’am,” sagot ni Nerio, pilit. “Pero mukhang tapos na.”

Huminga si Paulin. Kumurap na parang pinipigilan ang emosyon. “Hindi ako sang-ayon sa paraan. Pero…” tumingin siya sa paligid, parang may takot na may makarinig. “May sistema tayo dito. Alam mo ‘yan.”

“Opo,” sagot ni Nerio. “Alam ko po.”

Sa nurse station, nakita niya si Nurse Reya. Nakayuko. Hawak ang chart pero hindi nakatingin sa papel. Pagdaan ni Nerio, umangat ang mata ni Reya. Namumula. “Kuya,” bulong niya. “Pasensiya na. Tinry ko.”

“Ayos lang po,” sagot ni Nerio, banayad. “Hindi ikaw ‘yung nagtanggal sa akin.”

“Pero ang unfair!” nanginginig ang boses ni Reya. “Buhay ‘yung bata dahil sa’yo, tapos ikaw—”

Pinutol ni Nerio ang sasabihin ng simpleng tapik sa balikat. “Reya, may mas kailangan ka pang gawin. Bantayan mo ‘yung bata. ‘Yun ang mahalaga.”

Doon siya tumalikod. At ang bawat hakbang niya palabas ay parang may mabigat na bakal sa paa.

Sa may exit, sumalubong sa kanya ang kapatid niyang si Mika. Nakasuot ng simpleng blouse. May hawak na envelope ng requirements para sa scholarship. Halatang kakarating lang, hinahabol ang hininga. Nang makita niya ang kahon sa kamay ni Nerio, biglang nanlaki ang mata niya.

“Kuya,” mahina niyang sabi. “Bakit? Ano ‘yan?”

Hindi agad sumagot si Nerio. Sinikap niyang ngumiti, pero lumabas itong basag. “Wala na,” sabi niya, pilit na normal ang tono. “Tinanggal na ako.”

Parang may tumama kay Mika. “Ha?! Kuya, bakit? Eh, trabaho mo ‘yun! Wala ka namang ginawang masama!”

“Tinulungan ko kasi ‘yung bata,” sagot ni Nerio. At doon nagsimulang manginig ang boses niya. “Nahimatay. Dinala sa ER. Tapos, ayun. Pero tama ‘yun.”

Napataas ang boses ni Mika, napapaiyak. “Kuya! Hindi naman pwedeng pabayaan! Diyos ko!”

Napalingon ang ibang tao. Naramdaman ni Nerio ang hiya. Hindi dahil sa ginawa niya, kundi dahil pinapakita ng mundo na ang kabutihan ay pwedeng gawing dahilan para mapahiya.

“Huwag,” mahinahon niyang sabi kay Mika. “Huwag ka umiyak dito.”

“Paano ako hindi iiyak?” singhot ni Mika. “Kuya! ‘Yung tuition ko! ‘Yung pangarap ko!”

Doon bumigat ang dibdib ni Nerio. Ilang segundo, tahimik lang siya. Tapos, dahan-dahan niyang hinawakan ang kamay ni Mika.

“Makikinig ka!” sabi niya. Parang pinipilit niyang maging haligi kahit durog na. “Hindi tayo titigil. Maghahanap ako ng trabaho. Dalawa ang kamay ko. Kahit ano, kahit construction. Kahit magbuhat ako sa palengke.”

“Huwag! Hindi ko pinagsisisihan,” dugtong ni Nerio. Mas mahina na ang boses. “Kung babalik ‘yung oras, gagawin ko pa rin.”

Sa gilid, nakatayo ang guard na si Ramil Hugo. Nakatingin lang, tila guilty. May dumaan ding si Dr. Silas Iñiguez. Sandaling huminto. Tumingin kay Nerio, parang gustong magsalita. Pero hindi siya lumapit. Hindi dahil wala siyang pakialam, kundi dahil alam niyang sa ospital na iyon, bawat kilos ay may kapalit.

“Kuya Ner,” tawag lang ni Dr. Silas, mahina. “Yung bata nasa ER pa. Stable na raw. Pero bantay.”

Tumango si Nerio. At kahit gusto niyang tumakbo pabalik, pinigilan niya ang sarili. Hindi siya pwedeng bumalik doon ng walang trabaho, walang ID, walang karapatan.

Pero bago siya tuluyang umalis, tumingin siya sa direksiyon ng ER hallway—doon kung saan kanina, may batang halos mawala.

Sa labas ng ospital, pumalo ang hangin sa mukha niya. Walang music, walang dramatic na ulan. Pero sa loob ni Nerio, parang may bagyong humihila sa kanya pababa. At kahit ganoon, pinilit niyang tumayo dahil may kapatid siyang nakatingin sa kanya na parang siya lang ang natitirang sandalan.

At sa gabing iyon, habang naglalakad silang magkapatid palayo, hindi niya alam na sa loob ng ospital, may paparating na pangalan na kayang yumanig sa lahat.

At ang pangalan na iyon ay nakaugnay mismo sa batang iniligtas niya.