“Sa isang mundong puno ng ingay, minsan ang tunay mong pagkakakilanlan ay natatagpuan sa lugar na pinaka-ayaw mong tumbukin… doon sa gulo, doon sa takot, doon sa taong hindi mo inaasahang darating.”

Sa unang araw ko sa palengke, hindi ko alam na ang simpleng paglalako ng mani at penoy ay magiging simula ng isang pangyayaring babago sa takbo ng buhay ko. Dati, kapag sinasabing prinsesa ako, may mga nag-aakalang perpekto ang mundo ko—palasyo, kayamanan, mga regaleng damit at mahahabang hapag. Pero ang hindi nila alam, sa gitna ng lahat ng karangyaan, may isang tanong na kumakalabit sa puso ko gabi-gabi: Nasaan ang tunay kong ina?

At dahil sa tanong na iyon, napadpad ako dito… sa Pilipinas. Sa lugar kung saan baka may nakalipas akong hindi ko pa kayang hilahin, pero kailangan kong hanapin. Hindi bilang prinsesa, kundi bilang isang simpleng dalagang nanliligaw sa realidad.

Pagdating ko sa Maynila, agad kong naramdaman kung gaano kabigat ang hangin. Maaamoy mo ang usok ng jeep, amoy ng pritong isda mula sa kanto, kaluskos ng mga taong nagmamadali. Ngunit kahit magulo, may kakaibang sigla ang lugar—parang lahat ng tao ay may kwento, at gusto kong magtagni-tagni ng kahit isa man lang para malaman ko kung saan ako tunay na nabibilang.

Kaya eto ako, naka-best na simpleng kulay cream, may lumang tsinelas, may payong na halos bumigay sa pagod. Bitbit ang plastik na bilao ng mani at penoy habang naglalakad sa gilid ng palengke kung saan sumisigaw ang mga tindera ng “Isda! Murang gulay! Presko pa!”

Sa tingin ng lahat, isa lang akong ordinaryong babae. At iyon mismo ang gusto ko.

Ngunit hindi naging madali.

Sa bawat hakbang ko sa makitid na daan ng palengke, ramdam ko ang mga matang nakatingin sa akin. Hindi dahil kilala nila ako bilang prinsesa, kundi dahil sa hindi ko maiwasang aura—’yung alam mong iba ka kahit anong pilit mong itago.

“Uy, tingnan niyo ’to oh! Naglalako ng mani at penoy pero naka-payong pa. Feeling sosyal!” sigaw ng babaeng naka-branded na shirt. Tumawa ang mga kasama niya.

Hindi ko sila sinagot. Inipit ko lang ang labi ko, pilit na ngumiti, pilit na iunawa. Ngunit ang sakit… hindi ko maitago.

Pipikit pa sana ako para huminga nang malalim nang biglang—Pak!—may tumama sa bilao ko. Nagtilapon ang mani. Gumulong ang mga penoy. Parang kumalat ang kahihiyan ko sa buong sementong basa ng pinaghugas ng isda.

“Ayusin mo! Kung ayaw mong maliitin ka, umalis ka!” sigaw ng isa pang tindera.

Yumuko ako. Pinulot ang bawat butil ng mani sa nanginginig na kamay.

At doon ko siya unang narinig. Isang malalim, malamig, galit na boses.

“Sino’ng gumalaw sa kanya?”

Parang tumigil ang galaw ng buong palengke.

Pag-angat ko ng ulo, nakita ko ang lalaking hindi ko inaasahang tutulong sa akin. Matangkad. Nakaitim na shirt. Pawisan pero gwapo. May tindig ng sundalo ngunit lakad ng isang taong sanay sa hirap. Si Rafael. Ang lalaking hindi ko pa kilala, pero tila kilalang-kilala na ang sakit ko.

At sa oras na iyon, hindi niya alam na babago siya ng buhay ko.

Pagkatapos ng tensyon, akala ko tapos na ang kahihiyan. Gusto ko na lang umuwi. Bitbit ang natira kong mani at penoy, lumiko ako sa eskinita para umiwas sa tao. Gusto kong umiyak pero pinigilan ko. Hindi puwedeng makita ng kahit sino ang kahinaan ko. Hindi iyon tinuro sa akin sa palasyo.

Pero pagliko ko—Blag!—isang bisikleta ang sumalpok sa akin. Napabitaw ako sa bilao ko at muntik na akong mahulog sa gilid ng kanal. Isang segundo na lang at baka tuluyan na akong madapa.

Pero naramdaman ko ang dalawang mainit na kamay na humawak sa braso ko, hinila ako palayo… mahigpit pero maingat.

Rafael.

“Ingatan mo naman ang lakad mo,” sabi niya. Hindi galit, pero halatang hindi masaya.

Habang hinihingal ako, pinulot niya ang mga nalaglag kong mani. Wala siyang sinasabi, pero naroon siya… nakabantay. Parang hindi siya komportable na may sinasaktan sa harap niya—lalo na akong hindi niya kilala.

At hindi ko malaman kung bakit, pero may kung anong kakaibang init na tumubo sa dibdib ko.

Nang araw na iyon, dinala niya ako sa gilid para magpahinga. Tinulungan. Inalalayan. At sa unang pagkakataon sa mahabang panahon… may taong tumingin sa akin hindi bilang prinsesa, hindi bilang kakaiba, kung hindi bilang taong kailangan ng tulong.

Kinabukasan, bumalik ako sa palengke. Kahit masakit pa ang paa ko, hindi ko gustong isipin ni Rafael na mahina ako. Ayaw ko ring mapansin ako ng dalawang bodyguards na lihim na sumusunod sa malayo. Kailangan kong maging maingat.

Habang nag-aayos ako ng paninda nang umagang iyon, biglang may lalaking sumagi sa akin. Napigtas ang strap ng shoulder bag ko at tumilapon ang lahat ng kita ko kahapon—barya, ilang folded bills. May mga nahulog pa sa kanal.

“Huy! Sir! Pera ko po ’yan!” sigaw ko.

Pero hindi man lang lumingon ang lalaki. Mas binilisan pa ang takbo. At doon ko nakita… may patalim siya sa likod.

Napaatras ako. Nanlamig. Hindi ko alam kung holdupper ba siya o pasaway lang, pero alam kong hindi ko kayang habulin.

Pero may isang taong hindi nagdalawang-isip.

Si Rafael.

Galing sa kabilang kanto, may bitbit pang kahon ng prutas, agad niyang ibinaba iyon at tumakbo nang walang pag-aalinlangan.

“Hoy! Bumalik ka dito!”

Napahawak ako sa dibdib ko.

“Rafael, ’wag na! Konting pera lang ’yon!”

Hindi siya lumingon.

Hindi pera ang hinahabol niya—ako.

Hinabol niya ang lalaki hanggang sa eskinita. Masikip, madilim, mabaho. Doon niya naabutan. Doon niya nakitang may balisong ito.

“Ano’ng pakialam mo?!” sigaw ng lalaki.

“Bumalik ka,” sabi ni Rafael, kalmado pero mabigat.

At sa gitna ng tensyon, isang batang tumakbo sa likod ng lalaki. Nagulat ang holdaper. Umatake. Mabilis. Biglaan.

“Rafael!” sigaw ko mula sa kanto.

Isang iglap. Isang pag-ikot. Isang matalas na tunog.

Buti na lang nakaiwas si Rafael.

Ngunit nakita ko kung gaano kalapit ang talim sa tiyan niya. Ilang milimetro na lang…

Pakiramdam ko bumagsak ang mundo ko.

Sinunggaban niya ang braso ng lalaki, siniko ito, bumagsak ang balisong. Hindi niya sinaktan, basta lang kinuha ang pera ko at bumalik sa akin nang hindi lumilingon.

Paglapit niya, nanginginig ako.

“Rafael… nasaktan ka ba? Let me see. Please.”

Hindi niya alam kung matatawa ba siya o maiiyak.

“Hindi ako tinamaan. Okay lang ako.”

Pero hindi ako tumigil. Hinila ko ang shirt niya para tingnan ang napunit na tela. Hinawakan ko ang balikat niya habang nangangatog ang kamay ko.

“Ang lapit. Rafael… ang lapit.”

At sa unang pagkakataon, nakita ko sa mga mata niya ang bagay na hindi ko nakita sa kahit sinong nakilala ko: ang kilig at kaba ng isang taong hindi sanay na inaalagaan.

“Salamat,” mahina niyang sabi.

Nagulat ako.

“Ano’ng… salamat?”

“Salamat. Kasi may nag-aalala sa akin.”

Sa sandaling iyon, parang may piraso ng puso ko ang dumikit sa kanya. Hindi ko planado. Hindi ko ginusto. Pero nangyari.

At doon nagsimula ang isang koneksyon na hindi ko inasahan—isang pagkakaibigang may halong takot, halong saya, halong pagnanais na manatili.

Ako si Lira. Isang prinsesang nagtatago.

At si Rafael… ang lalaking hindi ko sinasadyang matagpuan, pero hindi ko kayang bitiwan.

Hindi ko pa alam kung saan kami dadalhin ng kwento naming ito. Pero isang bagay ang sigurado:

Simula nang araw na iniligtas niya ako—dalawang beses—hindi na ako nag-iisa.

At sa kauna-unahang pagkakataon, natatakot akong matapos ito.

Dahil baka… baka ito na ang simula ng isang bagong mundong kailangan kong ipaglaban.