Matingkad ang sikat ng araw at payapa ang hampas ng alon sa karagatan ng Batangas nang araw na iyon. Isang puting yate ang naglalayag sa gitna ng kawalan, lulan ang mag-asawang Marco at Elena. Si Marco ay isang kilalang negosyante na nagmamay-ari ng mga hotel, habang si Elena ay isang simpleng guro na nagmana ng malawak na lupain mula sa kanyang mga magulang. Pitong buwang buntis si Elena sa kanilang panganay. Ito dapat ang kanilang “babymoon”—isang oras para mag-relax bago dumating ang sanggol. Masayang-masaya si Elena. Naka-suot siya ng puting dress na humahaplos sa hangin, habang si Marco ay nasa likuran niya, may hawak na baso ng wine.

“Ang ganda ng dagat, ‘no Marco?” nakangiting sabi ni Elena habang nakahawak sa railings ng yate. “Sana paglabas ni Baby, maging kasing payapa nito ang buhay natin.”

Hindi sumagot si Marco. Sa halip, lumapit ito sa kanya. Naramdaman ni Elena ang pagbabago ng aura ng asawa. Malamig. Mabigat. “Elena,” bulong ni Marco sa tenga niya. “Alam mo ba kung magkano ang halaga ng buhay mo sa insurance policy na pinirmahan mo noong nakaraang buwan?”

Nagtaka si Elena. Humarap siya sa asawa. “Marco? Bakit mo tinatanong ‘yan? Lasing ka na ba?”

Ngumisi si Marco. Isang ngiti na hindi pa nakita ni Elena noon—puno ng kasamaan at kasakiman. “Limampung milyon, Elena. Limampung milyon. Sapat na ‘yun para bayaran ang mga utang ko sa sugal at para maging masaya kami ni Stella.”

“S-Stella? Yung sekretarya mo?” nanginginig na tanong ni Elena.

“Oo. Matagal na kaming may relasyon. At sawang-sawa na ako sa pagpapanggap na mahal kita. Kailangan ko lang ang pirma mo at ang pera mo. At ngayon… kailangan ko nang mawala ka.”

Bago pa man makasigaw si Elena, buong lakas siyang itinulak ni Marco. “AHHHH!” Ang sigaw ni Elena ay nilamon ng hangin habang bumabagsak siya sa tubig. “PLAK!” Ang lamig ng dagat ay sumalubong sa kanya. Dahil sa bigat ng kanyang tiyan at sa shock, nahirapan siyang lumangoy. Uminom siya ng tubig-alat. “Marco! Tulong!” sigaw niya habang lumulubog-lumilitaw.

Pero sa halip na tulungan, pinanood lang siya ni Marco mula sa itaas ng yate. Kumuha ito ng life vest at itinapon sa malayo—hindi para sagipin siya, kundi para palabasin na sinubukan nitong tumulong kapag nag-imbestiga ang mga pulis. “Paalam, Elena. Sorry, pero business is business.” Pinaandar ni Marco ang yate at iniwan ang asawa sa gitna ng malawak na karagatan.

Unti-unting naubusan ng lakas si Elena. Ang kanyang paningin ay nagdidilim. “Ang anak ko… Diyos ko, huwag niyo po kaming pabayaan,” huling dasal niya bago siya tuluyang lamunin ng dilim.

Ang akala ni Marco, patay na si Elena. Umuwi siya sa Maynila na umaarte. Umiyak siya sa harap ng mga camera. “Nadulas ang asawa ko! Sinubukan ko siyang sagipin pero ang lakas ng alon! Nawala siya!” Ang galing niyang umarte. Naniwala ang mga pulis. Naniwala ang pamilya ni Elena. Idineklara itong “accidental death” at “lost at sea.” Nakuha ni Marco ang 50 Milyong Piso. Binenta niya ang mga lupain ni Elena. At pagkatapos ng anim na buwan, inanunsyo niya ang kasal nila ni Stella. Nagpakasasa sila sa yaman na galing sa dugo ng kanyang mag-ina.

Ngunit hindi alam ni Marco, ang Diyos ay may ibang plano.

Noong gabing iyon, habang palutang-lutang ang katawan ni Elena, isang maliit na bangkang pangisda ang napadpad sa lugar dahil sa sira ng makina. Lulan nito si Mang Kulas, isang matandang mangingisda. Nakita niya ang puting damit sa tubig. Agad niyang sinagip si Elena.

Dinala ni Mang Kulas si Elena sa kanyang isla—isang liblib na lugar na walang signal at malayo sa kabihasnan. Doon, sa tulong ng asawa ni Mang Kulas na isang komadrona, inalagaan nila si Elena. Comatose si Elena ng dalawang araw. Nang magising siya, ang una niyang hinawakan ay ang tiyan niya. Buhay ang bata.

Sa loob ng ilang buwan, nagtago si Elena sa isla. Nanganak siya ng isang malusog na lalaki. Pinangalanan niya itong “Rafael” – ang anghel na nagpagaling. Gusto niyang bumalik agad, pero alam niyang delikado. Makapangyarihan si Marco. Kailangan niyang magpalakas. Kailangan niyang mag-ipon ng ebidensya. At kailangan niyang tiyakin na ligtas ang anak niya.

Nalaman ni Elena ang balita mula sa radyo. Ikakasal na si Marco kay Stella. Ang petsa: Isang taon matapos ang “aksidente.”

“Oras na,” sabi ni Elena habang karga ang anak. Nagpaalam siya kina Mang Kulas. “Babalikan ko kayo. Pero sa ngayon, kailangan kong bawiin ang buhay na ninakaw sa amin.”

Dumating ang araw ng kasal. Ang Manila Cathedral ay puno ng mga bulaklak at mayayamang bisita. Naka-puting tuxedo si Marco, mukhang walang bahid ng kasalanan. Si Stella ay nagniningning sa kanyang gown. Masaya sila. Kampante.

“Marco,” tanong ng pari, “tinatanggap mo ba si Stella bilang iyong…”

“SANDALI!”

Isang malakas na sigaw ang bumasag sa katahimikan ng simbahan. Bumukas ang malaking pinto. Ang sikat ng araw mula sa labas ay lumikha ng anino ng isang babae.

Naglakad siya papasok. Naka-itim na dress. Mahaba ang buhok. At may kargang sanggol.

Natahimik ang lahat. Ang mga bisita ay nagbulungan. “Sino ‘yan?”

Nang makalapit ang babae sa altar at tinanggal ang kanyang belo, nalaglag ang panga ni Marco. Namutla siya. Nanginginig ang kanyang tuhod. Nabitawan ni Stella ang kanyang bouquet.

“E-Elena?!” utal na sigaw ni Marco. “Patay ka na! Multo ka ba?!”

“Hindi ako multo, Marco,” matatag na sabi ni Elena. Ang kanyang boses ay puno ng galit at kapangyarihan. “Ako ang asawang tinulak mo sa dagat. At ito…” itinaas niya ang sanggol, “…ito ang anak na gusto mong patayin.”

Nagkagulo sa simbahan. “Tinulak sa dagat?! Papatayin?!”

“Sinungaling!” sigaw ni Stella. “Baliw ang babaeng ‘yan! Guard! Palabasin niyo siya!”

“Wala nang lalabas!” sigaw ni Elena.

Mula sa likuran, pumasok ang mga pulis at NBI Agents, kasama si Mang Kulas.

“Inaaresto namin kayo, Marco Delos Santos, sa kasong Frustrated Parricide at Insurance Fraud,” sabi ng NBI Chief.

“Wala kayong ebidensya! Aksidente ang nangyari!” depensa ni Marco, pero halatang takot na takot na.

Lumapit si Mang Kulas. “Kitang-kita ko ang ginawa mo, Sir. Nasa laot ako noong gabing iyon. Nakita ko kung paano mo siya tinulak. Nakita ko kung paano mo tinapon ang life vest palayo sa kanya. At narinig ko ang tawa mo habang papaalis ka.”

Napaupo si Marco sa sahig. Tapos na ang lahat.

Nilapitan ni Elena si Marco. Tinitigan niya ito sa mata.

“Marco, minahal kita. Ibinigay ko sa’yo ang lahat. Pero ang kasakiman mo ang sumira sa’yo. Ang 50 milyon na nakuha mo? Barya lang ‘yan kumpara sa pamilyang sinayang mo. Ngayon, makukulong ka. At ang anak mo? Hinding-hindi ka niya kikilalanin bilang ama. Ang kikilalanin niyang ama ay ang mangingisdang sumagip sa amin.”

Pinosasan si Marco at si Stella (bilang accomplice). Kinaladkad sila palabas ng simbahan habang ang mga bisita ay nandidiri sa kanila.

Nabawi ni Elena ang lahat ng kanyang ari-arian. Ang 50 milyon na nakuha ni Marco ay ibinalik ng bangko at insurance company.

Ginamit ni Elena ang pera para magpatayo ng malaking paaralan sa isla ni Mang Kulas at binigyan niya ito ng mga bagong bangka at bahay. Namuhay si Elena at Baby Rafael nang payapa at masaya.

Napatunayan ni Elena na ang kasamaan ay laging may hangganan. Ang tubig na akala ni Marco ay tatapos sa kanyang problema ay naging daan para sa kaligtasan ng katotohanan.

Ang karma ay hindi natutulog. At ang pagmamahal ng isang ina ay kayang hamakin ang lahat—kahit ang kamatayan—para sa kanyang anak.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung malaman niyong ang asawa niyo ay may planong masama sa inyo? Mapapatawad niyo pa ba siya? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga sakim! 👇👇👇