ANG PINAKAMASAMANG BANGUNGOT AY HINDI NANGYAYARI SA PAGTULOG MO, KUNDI SA PAGGISING MO!

Sa aking pagtakas sa isang madilim na nakaraan, napunta ako sa isang lugar na tila paraiso—isang liblib na farm sa kabundukan. Ngunit ang bawat tahimik na gabi ay nagtago pala ng isang pamilyar na panganib at isang sikreto na magpapabago sa aking buhay. Maaari ba akong magsimula ulit kung patuloy akong hinahabol ng mga multo ng nakaraan?

Ako si Lira. Hindi iyan ang tunay kong pangalan. Pero iyan ang pangalan na ginamit ko nang magsimula akong tumakas. Isang buong taon akong nagtago sa Maynila, nagpapalipat-lipat ng apartment, nag-iingat sa bawat anino. Ang buhay ko ay naging isang walang katapusang paranoia. Alam ko, alam kong hinahanap ako ni Don Roman. At alam ko ang magagawa niya.

Kailangan kong lumayo. Kailangan kong pumunta sa isang lugar na hindi niya maiisip. Kaya naman, nang makita ko ang advertisement para sa isang trabaho bilang caretaker sa isang liblib na farm sa lalawigan ng Benguet, agad akong nagdesisyon. Ang lugar na iyon ay napapalibutan ng makakapal na kakahuyan at bundok. Sino ang maghahanap sa akin doon? tanong ko sa sarili ko.

Nang makarating ako sa Hacienda del Sol, bumungad sa akin ang isang malaking bahay na yari sa bato, napapalibutan ng mga taniman ng gulay at bulaklak. Ang may-ari, si Manang Elma, ay isang matandang babae na may mabait na mukha at malungkot na mga mata. Tanging siya lang at ang kanyang helper na si Joven, ang nakatira doon.

“Lira,” sabi ni Manang Elma nang una kaming magkita, “Ang lugar na ito ay tahimik. Sobrang tahimik. Dito, ang tanging maririnig mo ay ang hangin at ang huni ng mga ibon.”

Iyon mismo ang gusto ko. Ang unang ilang linggo ay parang isang panaginip. Gumigising ako sa sariwang simoy ng hangin, nag-aalaga ng mga gulay, at nagbabasa sa ilalim ng patio. Nakalimutan ko ang ingay ng Maynila. Ang bawat pagod ko ay napapawi ng katahimikan ng kalikasan. Sa wakas, naramdaman ko ang kaligtasan.

Ngunit ang kaligtasan, tulad ng sabi nila, ay isang ilusyon lamang.

Nagsimula itong maging kakaiba isang gabi. Mahimbing na akong natutulog nang magising ako sa isang tunog. Hindi ito kaluskos, kundi parang may nag-click sa loob ng silid. Napatayo ako, ang puso ko ay kumakabog nang malakas. Hinanap ko ang pinanggalingan ng tunog, ngunit wala akong nakita. Baka panaginip lang, pilit kong ikinumbinsi ang sarili.

Kinabukasan, habang nag-aayos ako ng aking mga damit sa aparador, napansin ko na ang isang maliit na silver locket na bigay ng aking ina, ay wala na sa loob ng jewelry box ko. Hindi iyon ginto, walang halaga, ngunit mahalaga iyon sa akin. Saan napunta iyon? Hindi ko iyon isinuot simula nang dumating ako.

Nagtanong ako kay Manang Elma at Joven, ngunit pareho silang umiling. Sinigurado ni Manang Elma na walang magnanakaw sa lugar nila.

Ang pagkawala ng locket ay nagdala ng paranoia pabalik sa akin. Ang tahimik na bahay ay tila may tinatago.

Nagsimula akong maging mapagmatyag. Sa tuwing umaalis ako sa aking silid, naglalagay ako ng isang maliit na marka sa pinto—isang piraso ng papel na halos hindi makita.

Pagbalik ko sa tanghali, ang papel ay nasa lugar. Nakahinga ako ng maluwag.

Ngunit nang maglinis ako ng sahig, isang bagay ang pumukaw sa aking atensiyon. Sa ilalim ng rug malapit sa aking kama, mayroong tuyong putik. Ang rug ay hindi ko ginalaw. At ang putik ay mukhang bago lang. Paano ito napunta diyan?

Doon ko lang naunawaan: hindi siya pumapasok sa pinto.

Hinanap ko ang vents, ang window frame, ang lahat ng posibleng butas. Wala. Ang bahay ay luma, ngunit matibay ang konstruksiyon. Ngunit ang aking mata ay napako sa isang bahagi ng dingding na stone-built—ang isang paralelong seam na tila hindi akma.

Hinawakan ko ito. Malamig. At nang marahan kong itulak, ito ay umuga.

Ang aking puso ay tumalon sa takot. Isang lihim na daanan.

Hindi ako nag-aksaya ng panahon. Kumuha ako ng matalim na kutsilyo at binalatan ang seam. Nagbukas ito. Sa likod, mayroong isang maliit na cubby hole, sapat na malaki upang magkasya ang isang tao. Ngunit wala siyang tao. Tanging alimbukay ng hangin at amoy ng matandang kawayan.

At pagkatapos, nakita ko ito. Sa sulok, nakasabit sa isang pako, ang aking silver locket.

May isang taong nagtatago sa mga dingding ng bahay na ito.

Ang mga sumunod na araw ay naging isang bangungot. Hindi ko sinabi kay Manang Elma ang tungkol sa lihim na daanan. Nagkunwari akong normal, ngunit ang bawat galaw ko ay may paranoia. Ang katahimikan ng hacienda ay naging screaming silence.

Isang gabi, habang nagbabasa ako, may narinig akong mahinang kaluskos sa likod ng dingding. Hindi na ito isang click. Ito ay ang paggalaw ng isang tao. Dahan-dahan, lumapit ako sa dingding, hawak ang lantern.

“Sino ‘yan?” pabulong kong tanong.

Tumigil ang kaluskos. Naghari ang katahimikan.

“Alam kong nandiyan ka,” mariin kong sabi. “Hindi ko sasabihin kay Manang Elma. Lumabas ka. Makinig ka sa akin.”

Hindi siya sumagot. Ngunit biglang, ang paralelong seam ay dahan-dahang gumalaw. At lumabas ang isang lalaki.

Ang kanyang mukha ay payat, maputla, at puno ng balbas. Ang kanyang mga mata ay malaki at takot. Ang kanyang damit ay marumi at punit-punit. Ngunit ang kanyang hitsura ay pamilyar. Sobrang pamilyar.

“Sino ka?” tanong ko, ang tinig ko ay nanginginig.

“Tulong,” bulong niya. “Pakiusap, huwag mo akong isumbong.”

Ang takot ko ay napalitan ng awa. Nakita ko ang desperasyon sa kanyang mukha. Pinapakain ko siya nang palihim, nagdadala ako ng gamot, naglilinis ako ng kanyang sugat. At habang nagpapalitan kami ng mga salita, unti-unti niyang ikinuwento ang kanyang salaysay.

Ang kanyang pangalan ay Daniel. Siya pala ang anak ni Manang Elma.

“Nagtatago ako kay Don Roman,” bulong niya.

Biglang nanlamig ang dugo ko. “Don Roman?”

Tiningnan niya ako nang matagal, at nakita ko ang pagtataka sa kanyang mga mata. “Kilala mo siya?”

Doon ko lang naunawaan ang horror ng sitwasyon. Hindi ako ang tumakas sa kanya. Kami ay magkasama na ngayon.

Ikinuwento ko kay Daniel ang aking pagtakas. Ang dahilan kung bakit ako tumakas ay dahil sa isang dokumentong hawak ko—isang black ledger na nagpapatunay sa kanyang mga ilegal na transaksyon.

“Ang dahilan kung bakit ako hinahanap ni Don Roman ay dahil sa akin,” sabi niya. “Nakita ko ang lahat. At sa huli, tinangka niya akong patayin. Kaya ako nagtago. Hindi niya alam na nagtatago ako sa Hacienda del Sol—ang dating pinagmamay-arian ng pamilya namin.”

Ang pamilyar na pangalan, ang lihim na daanan, ang locket ko na kinuha niya (dahil akala niya ay device iyon), lahat ay nagkonekta.

Nagsimula kaming magtulungan. Ang hacienda na akala ko ay aking taguan ay naging isang kulungan para sa aming dalawa. Sa gabi, nag-uusap kami, nagpaplano.

Habang nagtatagal, ang aming pag-iisa ay nagdala sa amin ng isang bagay na hindi namin inaasahan: pag-ibig. Ang mga mata ni Daniel ay nagbigay sa akin ng isang pakiramdam ng kapayapaan na hindi ko naramdaman simula nang tumakas ako. Ang bawat paghawak niya ay nagdala ng kuryente sa aking katawan. Ang aming mga halik ay naging lihim at maingat—sa dilim, sa ilalim ng seam.

Isang araw, habang nag-aayos ako ng silid ni Daniel (ang lihim na silid), napansin ko ang isang lumang aklat sa isang gilid. Nang buksan ko, nakita ko ang mga pahina na punit-punit. Ang aklat ay Hacienda del Sol: Isang Salaysay ng Pamilya.

Ang mga pahina ay nagsasalaysay ng isang matandang alitan sa pagitan ng pamilya ni Manang Elma at ni Don Roman. At ang hacienda ay hindi lang isang farm. Ito ay ang susi sa isang malaking mana na pinag-aagawan.

Ang suspense ay tumaas nang magsimulang maging kakatwa ang kilos ni Joven. Bigla siyang naging alert at mapagmatyag. Nagdadala siya ng cellphone kahit na walang signal sa lugar.

Isang gabi, nakita ko si Joven na naglalakad-lakad sa labas, at biglang may narinig akong mahinang ping. Isang tunog na tila nagmula sa isang satellite phone. Alam ko, alam ko na. Si Joven ay ang tuta ni Don Roman.

Kinabukasan, habang naghahanda ako ng kape para kay Joven, pumasok si Daniel sa silid ko.

“Lira, kailangan na tayong umalis. Ngayon na. Narinig ko ang usapan ni Manang Elma at Joven. Si Joven ay nag-uulat kay Don Roman. At si Manang Elma… siya ang nagbigay sa akin ng ideya na magtago dito. Akala ko, tinutulungan niya ako, ngunit siya ay gumagawa ng deal kay Don Roman: Kapalit ng hacienda, ibibigay niya ako.”

Ang tunay na taksil ay ang ina ko! bulong ni Daniel.

Hindi na kami nag-aksaya ng panahon. Kinuha namin ang black ledger, at naghanda kaming tumakas sa gabi.

Ngunit huli na ang lahat.

Nang naglalakad kami sa gitna ng taniman ng gulay, papunta sa kakahuyan, biglang may dalawang itim na sasakyan ang pumasok sa hacienda. Mabilis silang nag-park.

“Don Roman!” bulong ni Daniel, ang kanyang mukha ay puno ng takot.

At lumabas siya. Si Don Roman, sa kanyang mamahaling damit at matipunong katawan. Kasama niya si Joven, na ngumiti nang mapang-asar.

“Akala mo, matatakasan mo ako, Daniel?” malakas niyang sabi. “At ikaw, Lira. Ang secretary ko na nagtago ng aking ledger. Ano ang mayroon kayong dalawa? Ang lovestory ng dalawang taksil?”

“Wala kang karapatang magsalita, Don Roman! Ikaw ang kriminal!” sigaw ko, ang takot ko ay napalitan ng galit.

“Kriminal? Ako? Walang makakapagpatunay niyan!” tawa niya.

Itinaas ni Daniel ang black ledger. “Ito ang patunay! Ang lahat ng transaksyon mo ay narito!”

Biglang nag-iba ang mukha ni Don Roman. Nagbigay siya ng senyas kay Joven. Mabilis na tumakbo si Joven patungo sa amin, may hawak na baril.

“Takbo, Lira! Takbo!” sigaw ni Daniel.

Tumakbo kami sa kakahuyan, habang ang mga tauhan ni Don Roman ay sumusunod. Ang mga tunog ng putok ng baril ay umalingawngaw sa gabi.

“Kailangan nating pumunta sa kabilang baryo! Doon, may signal!” pilit na sabi ni Daniel habang tumatakbo kami.

Nang makarating kami sa edge ng kakahuyan, nagtago kami sa likod ng malaking bato. Nakita ko si Joven na papalapit na.

“Daniel, ibigay mo sa akin ang ledger,” sabi ko. “Kung mabaril ka nila, wala nang makakaalam ng katotohanan.”

Tumingin siya sa akin. Ang kanyang mga mata ay puno ng pagmamahal at pag-aalala.

“Hindi, Lira. Magkasama tayo,” sabi niya. Hinalikan niya ako, isang halik na puno ng promise at danger.

“Kung mahal mo ako, gawin mo ito,” sabi ko.

Inabot niya sa akin ang ledger. “Huwag kang lilingon.”

Tumakbo ako, tumakbo ako nang mabilis patungo sa dilim, habang narinig ko ang sigaw ni Daniel at ang sunud-sunod na putok ng baril.

Ang hininga ko ay huminto. Huwag kang lilingon, Lira!

Hindi ako tumigil. Tumakbo ako hanggang sa maabot ko ang baryo.

Nang makarating ako sa police station, ang lahat ay malinaw na parang crystal. Ipinakita ko ang ledger. Ikinuwento ko ang lahat, mula sa pagtatago ni Daniel hanggang sa conspiracy ni Manang Elma at Joven.

Ang katotohanan ay lumabas. Si Don Roman ay inaresto, si Joven ay nakulong, at si Manang Elma ay nagbayad sa kanyang kasalanan.

Ngunit ang presyo ay mahal. Ang buhay ni Daniel.

Pagkatapos ng lahat, hindi ako nakahanap ng kapayapaan sa katahimikan ng Hacienda del Sol. Ang kapayapaan na natagpuan ko ay nasa katarungan.

Ako, si Lira, ay hindi na isang taksil. Ako ay isang saksi ng katotohanan.

Pagkatapos ng ilang taon, bumalik ako sa Hacienda del Sol. Tahimik na ngayon ang lugar. Walang multo. Walang takot. Tanging ang sariwang hangin at ang huni ng mga ibon.

Nakita ko si Manang Elma, nag-iisa. Lumapit ako sa kanya.

“Lira,” mahina niyang sabi. “Patawad.”

“Hindi ko na kailangan ng patawad, Manang Elma,” sagot ko. “Ang kailangan ko ay ang katotohanan.”

Doon, sa gitna ng taniman ng gulay, inabot niya sa akin ang isang matandang kahon. Sa loob, mayroong isang gintong singsing at isang liham.

Lira, kung mabasa mo ito, ibig sabihin, hindi ako nagtagumpay. Pero huwag kang mag-alala. Magtatago lang ako ulit. Hindi nila ako nakuha.

Si Daniel ay buhay!

Ang mga luha ko ay tumulo. Hindi siya namatay! Tanging isang plano lang iyon. Isang plano upang makatakas sa kanilang dalawa.

Ngayon, bumalik ako sa Maynila, hindi na bilang isang taksil, kundi bilang isang babae na may pangarap. Ang hacienda ay naibalik sa akin, sa ledger na ginamit ko.

Pero ang pinakamahalaga, mayroon akong isang pag-ibig na naghihintay.

At alam ko, alam ko na. Sa isang sulok ng mundo, may isang lalaking naghihintay sa akin. At hindi na ako matatakot. Dahil sa paghahanap ko ng kaligtasan, natagpuan ko ang aking kapalaran.