Mabigat ang amoy ng gamot at antiseptiko sa pasilyo ng St. Raphael’s Medical Center. Dito nagtatrabaho si Mang Berto bilang isang janitor sa loob ng sampung taon. Kilala siya sa pagiging masipag at tahimik. Sa kabila ng kanyang laging nakangiting mukha, may tinatagong lungkot si Mang Berto. Limang taon na ang nakararaan nang pumanaw ang kanyang kaisa-isang anak na babae dahil sa kidney failure. Wala silang pera noon. Wala siyang nahanap na donor. Namatay ang anak niya sa bisig niya habang humihingi ng tulong. Ang sakit na iyon ay hindi kailanman nawala.

Isang araw, habang nagmo-mop siya ng sahig sa Dialysis Center, narinig niya ang iyak ng isang dalaga. Siya si Clara, 20 anyos, ulila, at working student. Siya ay may Chronic Kidney Disease at nasa end-stage na. “Wala na po akong pag-asa, Doc. Wala akong donor. Wala akong pamilya. Siguro panahon ko na,” iyak ni Clara sa doktor. Nakita ni Mang Berto ang kanyang yumaong anak sa mukha ni Clara. Pareho sila ng edad. Pareho sila ng sakit. At pareho silang walang magawa.

Hindi nakatulog si Mang Berto nang gabing iyon. Kinausap niya ang Diyos. Kinabukasan, dumeretso siya sa opisina ng doktor. “Doc, ako po. Ite-test po ako. Kung match po kami, ibibigay ko ang kidney ko kay Clara.” Nagulat ang doktor. “Berto, alam mong delikado. At wala siyang pambayad sa’yo.” Ngumiti si Mang Berto. “Hindi ko po kailangan ng bayad, Doc. Gusto ko lang po siyang mabuhay. Para na rin po sa anak ko.”

Himalang nag-match sila. Isinagawa ang operasyon nang palihim. Ang hiling lang ni Mang Berto, huwag ipaalam kay Clara kung sino ang donor hangga’t hindi siya nakakaalis. Matagumpay ang transplant. Nang magising si Mang Berto, masakit ang tagiliran niya, pero magaan ang loob niya. Nalaman niyang okay na si Clara. Bago pa man makalabas ng ospital si Clara at magtanong, nag-resign na si Mang Berto. Lumipat siya ng tirahan at trabaho. Ayaw niyang magkaroon ng utang na loob ang bata sa kanya. Sapat na sa kanya na alam niyang may isang buhay na nadugtungan.

Lumipas ang labinlimang taon.

Mabilis na nagbago ang mundo. Si Mang Berto ay 60 anyos na ngayon. Mahina na ang katawan. Dahil sa pagkawala ng isang kidney at sa hirap ng buhay, madalas siyang mapagod. Namamasukan siya ngayon bilang sweeper sa isang malaking mall sa Makati. Ang kanyang Supervisor na si Mr. Gozon ay kilala sa pagiging malupit at matapobre.

“Hoy Berto! Ang bagal-bagal mo! Tignan mo ‘yang sahig, may alikabok pa!” sigaw ni Mr. Gozon habang nakatayo at nagkakape.

“Pasensya na po, Sir. Sumasakit lang po ang tagiliran ko,” sagot ni Mang Berto, hawak ang peklat ng kanyang operasyon.

“Arte mo! Puro ka reklamo! Matanda ka na kasi! Pabigat ka na sa kumpanya! Alam mo, dapat sa’yo sinisibak na!” bulyaw ng supervisor.

Isang araw, habang nagbubuhat ng mabibigat na trash bag si Mang Berto, nawalan siya ng balanse at natumba. Kumalat ang basura sa lobby ng mall. Nagalit si Mr. Gozon. “Tanga! Ang dumi! Sinisira mo ang image ng mall! Guard! Guard! Kaladkarin niyo palabas ang matandang ‘to! You are fired, Berto! Wala ka nang makukuha kahit singko!”

“Sir, parang awa niyo na… kailangan ko po ng pambili ng gamot…” pagmamakaawa ni Mang Berto habang nakaluhod.

“Wala akong pakialam! Alis!”

Habang kinakaladkad ng guard si Mang Berto palabas ng glass door, biglang huminto ang isang convoy ng tatlong itim na luxury cars sa entrance. Nagkagulo ang mga staff. “Andiyan na ang may-ari! Si Ma’am CEO!” sigaw nila.

Bumaba ang isang napakagandang babae, nasa edad 35, sopistikada, at may bitbit na awtoridad. Siya ang may-ari ng chain ng malls at hospitals sa bansa. Siya si Ms. Clara Delos Santos.

Nagkukumahog si Mr. Gozon na salubungin ang Boss. “Good morning, Ma’am Clara! Welcome po! Pasensya na po kayo, may tinatapon lang kaming basurang empleyado.”

Napatingin si Clara sa “basurang” tinutukoy ni Gozon. Nakita niya ang matandang lalaki na nakalugmok sa sahig, hawak ang tagiliran, at namimilipit sa sakit.

Kumirot ang puso ni Clara. “Teka lang,” sabi niya. Nilapitan niya ang matanda. “Tatay, ayos lang po kayo?”

Dahan-dahang inangat ni Mang Berto ang mukha niya. “Ayos lang po, Ma’am… pasensya na po…”

Nang subukan ni Mang Berto na tumayo, nahawi ang kanyang uniporme. Nakita ni Clara ang isang mahabang peklat sa tagiliran ng matanda. Isang peklat na pamilyar na pamilyar sa kanya dahil mayroon din siya nito—ang peklat ng kidney transplant.

Natigilan si Clara. Nanlaki ang kanyang mga mata. Naalala niya ang kwento ng doktor niya noon. Ang donor daw niya ay isang janitor na nagngangalang “Roberto” na biglang nawala.

“Tatay…” nanginginig na tanong ni Clara. “Berto po ba ang pangalan niyo?”

Nagulat si Mang Berto. “Opo, Ma’am. Paano niyo po nalaman?”

“Nagtrabaho po ba kayo sa St. Raphael’s Hospital, fifteen years ago?”

“Opo… janitor po ako doon dati.”

Bumuhos ang luha ni Clara. Hindi niya inalintana ang dumi ng sahig o ang tingin ng mga tao. Lumuhod siya at niyakap nang mahigpit ang matanda.

“Diyos ko… Kayo po! Kayo po ang nagligtas sa akin!” hagulgol ni Clara.

Natahimik ang buong mall. Si Mr. Gozon ay namutla at parang hihimatayin sa takot.

“Ma’am?” naguguluhang tanong ni Mang Berto.

“Ako po si Clara, Tay. Yung batang binigyan niyo ng kidney. Yung batang walang pamilya na iniligtas niyo. Hinanap ko po kayo sa buong Pilipinas. Ang akala ko po patay na kayo o nasa ibang bansa. Kayo pala ‘yan… nandito lang pala kayo.”

Napaluha si Mang Berto. Hinawakan niya ang mukha ni Clara. “Buhay ka… malaki ka na. Matagumpay ka na. Salamat sa Diyos.”

“Dahil po sa inyo ‘to, Tay. Dahil sa sakripisyo niyo,” sagot ni Clara.

Tumayo si Clara at inalalayan ang matanda. Humarap siya kay Mr. Gozon na ngayon ay nanginginig na ang tuhod.

“Ikaw,” duro ni Clara sa supervisor. “Tinawag mong basura ang taong nagbigay ng buhay sa akin? Ang taong may pinakamabuting puso na nakilala ko? Tinanggalan mo siya ng trabaho dahil lang natumba siya sa pagod?”

“M-Ma’am… sorry po… hindi ko po alam…” utal na sagot ni Gozon.

“Hindi mo kailangang malaman kung sino siya para tratuhin mo siya nang may respeto! Ang taong walang awa sa matanda ay walang puwang sa kumpanya ko. You are FIRED. Get out of my sight bago pa kita ipakulong sa pang-aabuso!”

Kinaladkad ng mga guard si Mr. Gozon palabas, pareho ng ginawa niya kay Mang Berto.

Humarap si Clara kay Mang Berto. “Tay, mula sa araw na ito, hindi na kayo magwawalis. Hindi na kayo maghihirap. Kayo na po ang tatay ko. Dadalhin ko kayo sa bahay. Aalagaan ko kayo hanggang sa pagtanda niyo, gaya ng pag-aalaga niyo sa akin noong hindi niyo pa ako kilala.”

Dinala ni Clara si Mang Berto sa kanyang mansyon. Ibinigay ang lahat ng pangangailangan nito—medical care, masasarap na pagkain, at higit sa lahat, ang pagmamahal ng isang pamilya na matagal nang nawala sa matanda.

Napatunayan ni Mang Berto na ang kabutihang itinanim, gaano man katagal, ay aanihin din sa tamang panahon. Ang kidney na ibinigay niya nang walang kapalit ay naging susi para sa kanyang magandang kinabukasan sa piling ng anak na idinugtong ng tadhana sa kanya.

Kayo mga ka-Sawi, anong gagawin niyo kung makaharap niyo ang taong nagligtas sa buhay niyo pero inaapi ng iba? Ipagtatanggol niyo ba siya? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing inspirasyon sa lahat ng may mabubuting puso! 👇👇👇