Sa panahong mabilis kumalat ang mga video sa social media, isang insidente sa kalsada ang muling nagpaalala kung gaano kabigat ang responsibilidad ng bawat drayber. Isang viral na road rage incident ang umani ng matinding galit at pagkabahala mula sa publiko—at nagtapos ito sa isang desisyong walang atrasan. Permanenteng binawi ng Land Transportation Office (LTO) ang lisensya ng kapatid ng komedyanteng si Pokwang matapos ang kontrobersyal na pananakit ng salita at pagbabanta sa isang mag-ama sa gitna ng trapiko.

Ayon sa mga ulat, nagsimula ang lahat sa isang karaniwang araw ng biyahe. Walang inaasahang kakaiba—hanggang sa mauwi ang simpleng hindi pagkakaunawaan sa kalsada sa mainit na pagtatalo. Sa kumalat na video, makikitang lumapit ang lalaking drayber sa sasakyang sinasakyan ng isang ama at ng kanyang anak. Sa halip na mahinahong pag-uusap, naging agresibo ang tono. Narinig ang matitinding salita at malinaw na pagbabanta—mga salitang tumagos hindi lamang sa tainga ng biktima, kundi sa konsensya ng mga netizen na nakapanood.

Ang mas ikinagulat ng marami: ang bata ay naroon mismo sa sasakyan, saksi sa tensyon at takot. Sa ilang segundo ng video, ramdam ang pangamba—isang eksenang hindi dapat nararanasan ng sinumang bata, lalo na sa loob ng isang sasakyan na dapat ay ligtas na espasyo.

Dahil sa bilis ng pagkalat ng video, agad na umaksyon ang mga awtoridad. Tinukoy ng LTO ang pagkakakilanlan ng drayber at sinimulan ang imbestigasyon. Hindi nagtagal, lumabas ang desisyon: hindi pansamantalang suspensyon, kundi permanenteng pagbawi ng lisensya. Isang malinaw na mensahe ang ipinadala—ang kalsada ay hindi lugar ng karahasan, at ang pribilehiyo sa pagmamaneho ay maaaring mawala kapag inabuso.

Sa opisyal na pahayag, iginiit ng LTO na seryoso ang ahensya sa pagpapatupad ng batas-trapiko at sa pangangalaga sa kaligtasan ng publiko. Ayon sa kanila, ang asal na may kasamang pagbabanta, pananakot, at paglalagay sa panganib ng iba—lalo na ng isang bata—ay hindi maaaring palampasin. Ang pagmamaneho, anila, ay hindi karapatan kundi pribilehiyo na may kaakibat na disiplina at pananagutan.

Samantala, umani ng sari-saring reaksyon ang desisyon. Marami ang pumuri sa LTO dahil sa matapang na hakbang. Para sa kanila, ito ang uri ng hustisyang matagal nang hinihintay sa mga kalsada ng bansa—isang konkretong aksyon laban sa road rage na matagal nang reklamo ng mga motorista. “Tama lang,” wika ng ilang netizen. “Kung hindi kayang kontrolin ang sarili, hindi dapat magmaneho.”

Ngunit may ilan ding nagpahayag ng panghihinayang, lalo na’t nadamay ang pangalan ng isang kilalang personalidad. Gayunman, mariing iginiit ng marami na ang batas ay dapat pantay-pantay—walang sikat, walang may koneksyon. Sa mata ng batas, drayber pa rin ang sangkot, at ang ginawa ay malinaw na paglabag.

Sa panig ng pamilyang biktima, tahimik man sila sa media, malinaw ang epekto ng insidente. Ang takot at trauma, lalo na sa isang bata, ay hindi basta-basta nawawala. Maraming magulang ang nakarelate—ang pangambang madamay ang kanilang mga anak sa galit ng iba sa kalsada. Dahil dito, muling umigting ang panawagan para sa mas mahigpit na pagpapatupad ng batas at mas mabilis na aksyon laban sa mga abusadong drayber.

Hindi rin nakaligtas sa diskusyon ang mas malalim na isyu ng road rage sa Pilipinas. Sa araw-araw na siksikan sa trapiko, init ng panahon, at pagod ng mga motorista, madalas sumisipa ang galit. Ngunit giit ng mga eksperto, hindi ito dahilan para ilabas ang poot sa kapwa. Ang isang segundo ng pagkawala ng kontrol ay maaaring magdulot ng habambuhay na pagsisisi.

Ilang traffic safety advocates ang nanawagan ng mas malawak na kampanya sa road courtesy at emotional control sa pagmamaneho. Ayon sa kanila, kailangan ng mas matibay na edukasyon—mula sa pagkuha pa lamang ng lisensya hanggang sa patuloy na pagsasanay ng mga drayber. Hindi sapat ang marunong magmaneho; kailangang marunong rumespeto.

Sa gitna ng lahat ng ito, nananatiling aral ang nangyari: ang camera ng cellphone ay naging saksi, at ang social media ay naging plataporma ng pananagutan. Sa isang iglap, ang asal sa kalsada ay nahusgahan ng publiko at ng batas. At sa pagkakataong ito, malinaw ang naging wakas—wala nang balikan.

Para sa marami, ang desisyon ng LTO ay hindi lamang parusa sa isang tao, kundi babala sa lahat. Isang paalala na ang galit ay walang puwang sa kalsada, at ang bawat drayber ay may obligasyong tiyakin ang kaligtasan—hindi lamang ng sarili, kundi ng bawat pasaherong makakasalubong sa biyahe.

Sa huli, ang tanong ay hindi na kung sino ang sangkot, kundi kung ano ang matututunan. Sa bawat paghawak ng manibela, may kapangyarihan tayong pumili—maging mahinahon, o maging dahilan ng takot ng iba. At gaya ng ipinakita ng kasong ito, ang maling pagpili ay may kapalit na hindi na mababawi.