“May mga sandaling isang bulong lang ang kayang magpabago ng kapalaran ng dalawang mundong kailanman ay hindi dapat nagtagpo.”

Sa mundong puno ng ingay, intriga, at mga lihim na inililibing nang buhay, may isang gabing nagbago ng lahat para sa akin. Isang gabing ang tanging dalangin ko lang ay makauwi nang ligtas, maiuwi ang kaunting perang kikitain ko, at mabigyan ng gamot ang aking ina. Hindi ko akalaing ang gabing iyon ang maglalagay sa akin sa gitna ng isang unos na hindi ko man lang pinangarap masulat sa aking kapalaran.

Nakatayo ako noon sa gilid ng isang malaking gusali sa Lungsod ng Gintong Araw, nakasilong sa pagitan ng malamig na pader at isang paso ng halaman. Basang-basa ang aking mumurahing kapote, halos walang kwenta laban sa ulan na walang tigil sa pagbuhos. Niyakap ko ang punit-punit na supot kung saan nakalagay ang mga huling lottery ticket na dapat sana’y ibebenta ko. Ang kikitain ko roon, iyon ang inaasahan kong pambili ng gamot ni Inay na may sakit.

Wala akong ibang iniisip noon kundi makauwi. Ngunit sa likod ng ugong ng malakas na ulan, may narinig akong boses—matalas, malamig, at puno ng panlilibak. Hindi ko sila nakikita nang malinaw, pero malinaw kong naririnig ang bawat salitang lumalabas mula sa loob ng isang mamahaling itim na kotse.

“Parang aso, pirma lang nang pirma.”

Nanigas ako. Parang nanlamig ang dugo ko. Ang pangalang sinundan ng kanilang biro ay hindi basta pangalan lang: Raja Mangubat, ang hari ng Mangubat Legacy Holdings, isa sa pinakamalalaking negosyanteng nababalot ng respeto at pangil ng tagumpay.

At ang dalawang taong kausap sa kotse? Ang pinakamalapit niyang mga tauhan.

Ang mga susunod na minuto’y nagdikit-dikit na parang mga piyesang matagal nang hinihintay magsama. Narinig ko ang boses ng lalaki, malalim at bariton, si Gideon Dumakulem. Kasunod noon ang malasutlang tinig ng isang babae—si Dayang Solana, ang sekretaryang hinahangaan ng buong syudad. Sa tono pa lang ng kanilang usapan, nalaman kong hindi iyon pag-aalala. Hindi iyon trabaho. Iyon ay trayduran.

Ang trayduran na may katumbas na buhay.

Napasapo ako sa aking bibig para pigilan ang paghinga kong halos sumisigaw. Sa pagitan ng dagundong ng kulog at ingay ng ulan, malinaw ko pa ring narinig ang isang bagay: ang kanilang plano. Kapag napirmahan daw ni Raja ang huling dokumento, magiging kanila ang lahat. At marahil, mawawala ang bilyonaryo sa mundong ibabaw.

Nanlaki ang mga mata ko. Nanginginig ako hindi lang dahil sa ulan, kundi dahil alam kong hindi ako dapat nakarinig ng kahit isang letra ng usapang iyon. Isang hamak lang akong nagtitinda ng ticket. Sa mundo nila, wala akong halaga. Pero sa isang iglap, nadikit ang buhay ko sa panganib—at sa kapalaran ng isang taong hindi ko man lang nakilala nang personal.

Nakita ko siyang lumabas mula sa gusali. Si Raja, nakasout ng mamahaling coat, hawak ng guwardiya ang payong para sa kanya. Papalapit siya sa kotse… papalapit sa tiyak na kapahamakan.

Hindi ko alam kung anong kapangahasan ang sumapi sa akin. Ang mga paa ko, biglang tumakbo. Parang may humila sa akin. Parang may boses na nagsabing kung hahayaan mo ‘yan, habambuhay kang hahabulin ng konsensya mo.

Humarang ako sa daanan niya.

“Sir!” sigaw ko, halos boses na lang ng takot.

Magagalitin siyang tumingin sa akin, parang nakakita ng abalang ayaw niyang paglaanan ng kahit isang segundo. Ngunit sa halip na magpaliwanag, inilapit ko ang aking bibig sa kanyang tainga.

“Huwag kayong sasakay. Manahimik lang kayo.”

At tumakbo ako. Walang isip, walang plano. Bahala na. Bahala na kung ano’ng kapalit.

Ngunit nang marinig niya ang click mula sa ilalim ng sasakyan… doon siya natigilan. Doon nagsimulang mabuo ang pagdududa. Hindi pala ako baliw. At ang maliit na lottery ticket na hawak niyang basa ay naging sandalan niya sa huling segundo.

Ang sumunod ay isang gabi ng mga mukha, boses, at nakatagong motibo. Sa opisina, pinanood niyang buksan ng kanyang security chief ang device na muntik nang pumatay sa kanya. Hindi iyon ordinaryong bomba. Iyong uri ng teknolohiyang ginagamit ng militar. Iyon ang uri ng bagay na gagamitin mo kapag gusto mong siguraduhing walang matitira sa target mo.

At doon nagsimulang gumuho ang mundo ni Raja.

Ang kapatid na itinuring niyang pamilya.
Ang sekretaryang pinagkatiwalaan niya ng lahat.
Ang mga ngiti at tapik sa balikat. Lahat pala ay lason.

Sa isang malabong CCTV, nakita niyang magkaharap sina Gideon at Dayang. At nang nakita niya ang ngiti ni Dayang—iyong ngiting alam niyang hindi niya kailanman nakitang nakangiti para sa kanya—doon na nawala ang huling piraso ng kanyang paniniwala.

At ang tanging taong walang motibo, tanging taong walang pakay, ang tanging boses na pumigil sa kanya… ay ako.

Isang hamak na nagbebenta ng ticket.

Sa maliit naming barong-barong, hindi ako mapakali. Ang bawat yabag sa labas, parang hakbang ng mga taong naghahanap sa akin. At nang may malakas na kumatok sa pinto, halos hindi ko na kinaya ang tensyon. Pagbukas ko, dalawang lalaking nakaitim ang nakatayo.

“Pinapatawag ka ni Mr. Mangubat.”

Hindi ko alam kung iyon ay simula ng kapahamakan o pag-angat, pero isa lang ang tiyak ko: wala na akong lusot. Ako ang nakarinig, ako ang nakialam, ako ang nagbukas ng pinto sa gulong hindi dapat sa akin. At ngayon, narito na ako sa mansyon ng isang lalaking pwedeng maging kalaban o kakampi.

Nakaharap ko siya sa isang silid na puno ng libro. Napakalawak, napakalayo sa mundong kinalakihan ko. Tinitigan niya ako na para bang binabasa ang buong kaluluwa ko. Sa loob ng mga salitang inilabas niya, puro pagdududa. Sa bawat salita niya, parang sinasabi niyang isa lang akong banta, parte ng isang mas malaking laro.

Tinanong niya kung magkano ang kailangan ko. Binuksan niya ang isang maleta ng pera. Pera na hindi ko man lang kayang pangarapin hawakan. Pero hindi ko alam bakit—hindi iyon ang hinahanap ko.

Kaya ko iyon ginawa dahil iyon ang tama.

At nang banggitin ko ang peklat sa pulso ni Dayang, isang detalyeng walang sinuman ang dapat nakakaalam, doon natapos ang pagdududa niya. Doon nagbago ang tingin niya. Doon niya ako nakita bilang tao, hindi bilang banta.

Sa unang pagkakataon, narinig ko siyang huminga nang malalim. Ang bigat ng mga taon ng tiwalang ibinigay niya sa mga maling tao ay bumagsak sa harap ko.

At sinabi niya sa akin…

Ilalayo niya ako. Ilalayo niya si Inay. Ililipat sa ospital. Bibigyan ng proteksyon. Hindi dahil sa awa—kundi dahil alam niyang ang buhay ko, at ang kaligtasan ko, ay kasing halaga ngayon ng pagkapit niya sa katotohanan.

At sa gabing iyon, nang marinig ko siyang sabihin:

“Hinding-hindi ko hahayaang mapahamak ka.”

…doon ko naintindihan.

Ako, isang babaeng walang pangalan sa mundo nila, ay biglang naging susi sa laban niyang hindi niya kailanman hiniling. At siya, ang lalaking kinatatakutan ng lahat, ay humarap sa akin nang walang anumang maskara.

Dalawang mundo ang nagbanggaan. Dalawang buhay ang nagkabit. At sa gitna ng unos ng kataksilan at pagtataksil… may isang maliit na boses sa ulan ang naging dahilan kung bakit may buhay pang dapat iligtas.

At doon, nagsimula ang kwentong hindi ko inakalang magiging kwento ko.