Sa unang araw pa lamang ng kanyang kapanganakan, malinaw na ang kapalaran ni Noah Valencia ay hindi magiging karaniwan. Anak siya ng isang milyonaryong negosyante, mayaman sa lahat ng aspeto—maliban sa isang bagay na hindi kayang bilhin ng pera: ang kakayahang makarinig.

Si Eduardo Valencia ay isa sa mga pinakarespetadong negosyante sa bansa. Sanay siyang manalo, sanay siyang mag-utos, at sanay siyang lutasin ang anumang problema gamit ang pera at koneksyon. Kaya nang sabihin ng mga doktor na ang kanyang nag-iisang anak ay ipinanganak na bingi, gumuho ang mundo na akala niyang kontrolado niya.

Ginawa niya ang lahat. Pinakamahuhusay na espesyalista. Mga ospital sa ibang bansa. Pinakabagong teknolohiya. Ngunit iisa ang sagot: permanenteng bingi si Noah. Walang lunas. Walang himala.

Lumaki si Noah sa isang marangyang mansyon—napapalibutan ng guro, therapist, at mamahaling laruan. Ngunit sa kabila ng lahat ng ito, may kulang. Tahimik ang mundo niya. Nakikita niya ang galaw ng mga labi, ang ekspresyon ng mukha ng ama, ngunit hindi niya kailanman narinig ang salitang “anak,” o ang tunog ng tawanan.

Unti-unting naging malamig si Eduardo. Hindi niya sinasadya, ngunit bawat tingin niya kay Noah ay paalala ng isang laban na hindi niya kayang ipanalo. Mas ibinuhos niya ang sarili sa trabaho, iniwang lumaki ang bata sa piling ng mga yaya at kasambahay.

Isa sa mga iyon si Rosa—isang simpleng katulong na matagal nang naglilingkod sa pamilya Valencia. Tahimik, may edad na, at bihirang mapansin. Siya ang madalas na kasama ni Noah kapag wala ang lahat. Hindi siya marunong ng sign language, ngunit may kakaibang paraan siya ng pakikipag-usap sa bata—sa pamamagitan ng mga mata, ngiti, at haplos.

Isang hapon, habang naglalaro si Noah sa hardin, napansin ni Rosa ang lungkot sa mga mata ng bata. Umupo siya sa tabi nito at dahan-dahang naglabas ng isang maliit na bagay mula sa bulsa ng kanyang apron—isang luma, kakaibang anting-anting na yari sa pilak, may ukit na hindi maintindihan.

Hindi iyon laruan. Hindi rin ito modernong aparato.

“Alaala ito,” bulong ni Rosa, kahit alam niyang hindi siya maririnig ng bata. Ipinatong niya ang anting-anting sa palad ni Noah at pinindot ang isang maliit na bahagi nito.

Sa sandaling iyon, may nangyari.

Napaatras si Noah. Bumilis ang kanyang paghinga. Napangiti—isang ngiting may halong gulat. Tumingin siya kay Rosa at biglang inilapit ang kamay sa kanyang tenga.

Isang tunog.

Mahina. Hindi malinaw. Ngunit tunog.

Sa unang pagkakataon sa kanyang buhay, may naramdaman si Noah na hindi niya maipaliwanag.

Nagkagulo ang mansyon nang makita ng mga doktor ang reaksyon ng bata. Muling isinailalim si Noah sa mga pagsusuri. Hindi makapaniwala ang lahat—may bahagyang tugon na sa kanyang pandinig. Hindi perpekto. Hindi pa buo. Ngunit imposible ayon sa agham.

Hinanap ni Eduardo si Rosa.

Doon lamang niya nalaman ang buong kwento. Ang anting-anting ay hindi basta anting-anting. Ito ay isang lumang hearing device na ginawa ng yumaong asawa ni Rosa—isang inhinyerong hindi kinilala ng mundo, ngunit gumugol ng buhay sa paglikha ng murang teknolohiyang makakatulong sa mga batang may kapansanan. Isang prototype. Isa lang ang natira.

Hindi ito himala ng mahika—kundi bunga ng talino, pagmamahal, at paniniwala.

Sa tulong ng device at ng modernong medisina, unti-unting natutong makarinig si Noah. Hindi agad. Hindi madali. Ngunit sapat upang marinig ang pinakamahalagang tunog sa mundo.

Isang gabi, habang magkatabi silang mag-ama, biglang tumingin si Noah kay Eduardo at bahagyang binuka ang labi.

“Papa.”

Isang salita. Isang tunog. Isang sandaling binago ang lahat.

Naluha si Eduardo—sa unang pagkakataon, hindi dahil sa pagkatalo, kundi dahil sa pasasalamat. Sa isang katulong na hindi niya pinansin. Sa isang imbensyong muntik nang makalimutan. At sa aral na kahit gaano ka pa kayaman, may mga himalang dumarating mula sa mga taong pinakamadalas mong hindi napapansin.