Sa mga huling araw, kakaiba ang ikot ng politika sa Maynila. Mula sa mga opisina sa Senado hanggang sa makikitid na hallway ng mga ahensya sa Quezon City, may iisang usapan lang—ang biglaang pagbibitiw ng isang opisyal na matagal nang nasa sentro ng mga usapan sa Palasyo. Marami ang nagulat dahil walang naunang senyales, walang leak, walang bulong-bulongan mula sa mga insider. Isang gabi lang daw, ayon sa isang staff na ayaw magpapakilala, pumasok ang opisyal sa kanyang tanggapan na may dala-dalang brown envelope, hindi nakausap kahit sino, at lumabas na parang pagod na pagod habang bitbit ang iisang duffle bag. Kinabukasan, ang pangalan niya ay wala na sa opisyal na roster. Ang bilis—mas mabilis pa sa ordinaryong pag-usad ng papeles sa gobyerno—kaya lalo itong nagpaingay sa buong social media.

Pero ang pinakamalakas na usapan ay hindi ang resignation. Mas maingay pa raw ang bulong na may “pinapatakas.” Hindi malinaw kung totoo ba o haka-haka lang ng mga nakakita, pero may ilang empleyado raw sa isang ahensya ang nakapansin ng dalawang sasakyang may tinted windows na naka-park nang halos isang oras sa likod ng gusali. Nang lumabas ang dating opisyal, mabilis siyang inihatid ng dalawang taong hindi nila kilala. Hindi nila alam kung bodyguard, driver, o tao ng kung sinong hindi puwedeng pangalanan. Kaya lalo pang lumakas ang tanong—bakit ganoon ka-dali, ka-lihim, at ka-tahimik ang lahat?

Habang umuusok pa ang tanong na iyon, biglang sumingit sa eksena ang pangalan ni Sen. Marcoleta. Sa isang hearing na dapat ay karaniwan lang, biglang may nag-file daw ng reklamo laban sa kanya—perjury. Ang bilis ng pagkakalat ng balita, halos parang sabay-sabay kumalat sa Messenger, TikTok, at Facebook. Ang mga ordinaryong tao na dati hindi man lang nag-aabang ng Senate hearing, ngayon biglang naging interesado. Sinasabing may “di pagkakatugma” raw sa ilang pahayag niya sa mga nakaraang imbestigasyon, pero walang malinaw na detalyeng inilabas. Lalong nakadagdag ito sa tensyon dahil sa mga nagdaang linggo, isa si Marcoleta sa pinaka-vocal sa mga mainit na isyu. Kaya para sa marami, hindi ito basta reklamo—para itong piraso ng puzzle na biglang sisingit sa gitna ng isang mas malaking kwento.

Samantala, sa kabila ng nagkakagulong mga espekulasyon, may isa pang tanong na hindi makaalis sa utak ng mga tao—alam ba ng Pangulo ang lahat ng ito? Dahil ilang araw bago ang resignation, may ilang nakapansin na tila hindi raw mapakali ang ilang security personnel sa Palasyo. May isang empleyado pa ngang nagkwento na may meeting na tila biglaan, at parang may mabigat na dokumentong ipinasa sa mesa. Hindi alam kung konektado, pero para sa mga sanay na sa ritmo ng politika, hindi raw normal ang mga ganung eksena. Madalas, kapag tahimik ang Palasyo, ibig sabihin may inaayos na hindi pa dapat malaman ng publiko.

Dito na nagsimula ang mas malalim na kwento. May ilang lumalabas na nagsasabing hindi resignation ang totoong dahilan kung bakit nawala ang opisyal. Ayon sa kanila, may “internal pressure” daw na nanggaling sa itaas, hindi dahil sa kasong nagbabantang tumama kundi dahil sa maaaring maging implikasyon nito sa ilang proyekto at deals na matagal nang pinaplano. May mga analyst na nagbabala na kung may tao sa loob na biglang mawala nang ganoon ka-dali, maraming pwedeng ibig sabihin—pwedeng naging liability, pwedeng may nalaman na hindi dapat malaman, o pwedeng may isyu na mas delikado sa likod. Pero wala sa mga ito ang makukumpirma, kaya lalo pang naging parang thriller ang takbo ng usapan.

Sa Senado naman, hindi rin mapakali ang ilang mambabatas. May nagsabi raw na ang perjury complaint laban kay Marcoleta ay tila masyadong sakto ang timing. Hindi raw ito karaniwang coincidence. May mga nagbiro pa na parang pang-series sa streaming platform ang sabayang pagputok ng mga pangyayaring ito. Ang ilan namang netizen, agad nang gumawa ng sariling mga teorya—may nag-uugnay sa Palasyo, may nagbabanggit ng factionalism, may nagsasabing power move ito para “i-reset” ang ilang grupo sa gobyerno. At gaya ng nakasanayan, bawat teorya may kani-kanyang screenshot, explainer, at haka-haka.

Ngunit ang mga ordinaryong mamamayan, ang pakiramdam nila ay iisa: “May hindi sinasabi.” Hindi ito tulad ng mga balitang mabilis makalimutan. May bigat, may anino, at may tensyon na hindi maintindihan pero ramdam. Parang may malaking kwento sa likod na hindi pa isinasapubliko, at lahat ay naghihintay kung kailan ito sasabog nang tuluyan.

Sa mga nagdaang linggo, sunod-sunod ang presyur sa gobyerno mula sa mga issue tulad ng foreign investments, budget irregularities, at mga hindi natapos na imbestigasyon. Kaya nang mangyari ang sunod-sunod na pagbabagong ito—isang resignation, isang mysterious na pag-alis, at isang kaso laban sa prominenteng senador—parang biglang nabuo ang impression na may “reorganizing” na nangyayari sa mga puesto. Hindi ito opisyal, pero ito ang pumapasok sa isip ng mga nakamasid.

May isang source na nagkuwento na sa isang closed-door meeting, may narinig daw siyang linya mula sa isang matandang opisyal: “Kapag may gumagalaw na ganyan nang sabay-sabay, hindi ito simpleng gulo—may gustong maglinis, o may gustong magtago.” Hindi niya sinabi kung sino ang tinutukoy, at syempre walang paraan para makumpirma ang authenticity ng kwento. Pero sa panahon ngayon, kapag ang tao ay hirap nang pagtagpi-tagpiin ang mga pangyayari, ang ganitong klaseng bulong nagiging gasolina ng takot at usap-usapan.

Habang papalapit ang weekend, lalo pang lumakas ang rumor na ang umalis na opisyal ay hindi basta “nag-resign”—kundi “inalis para hindi na umingay.” Walang opisyal na pahayag mula sa gobyerno, kaya mas malawak ang espasyo para sa mga haka-haka. May nagsabi pang baka may paparating na Senate investigation na makakaapekto sa ilang department heads, at mas mabuting “i-tabi muna” ang ilang tao bago pa makaladkad. Pero dahil walang kumpirmasyon, lahat ito ay nanatiling tanong na gumugulo sa isip ng mga tao.

Sa kalye, sa karinderya, sa bus, kahit sa mga Facebook comment section ng mga OFW groups, iisa ang spirito ng usapan—“May mas malaki pa dito.” Ang mga tao, pagod na sa paulit-ulit na issue. Kaya kapag may biglaang twist na hindi nila inaasahan, agad itong nagiging sentro ng pansin. Kung may sabay pang kontrobersya sa Senado, lalong sumisingaw ang nararamdaman nilang may nagaganap na pagbabago na hindi transparent.

Sa huli, ang kwento ay hindi lang tungkol sa nag-resign. Hindi lang tungkol kay Marcoleta. Hindi lang tungkol sa lumalabas na tsismis tungkol sa “bagman” o kung sinu-sino ang pinapalayong mga pangalan. Ang totoong laman ng kuwento ay ang kapansin-pansing katahimikan ng mga dapat sana ay nagsasalita—isang katahimikan na mas malakas pa kaysa ingay ng trending topics. Kapag ang mga taong may hawak ng impormasyon ay sabay-sabay tumahimik, doon nagiging mas delikado ang lahat. Dahil ang katahimikang iyon ang nagpapatunay na may nangyayari, kahit walang sinasabi.

Hanggang ngayon, hindi pa rin malinaw kung anong sunod na mangyayari. Ang resignation ay opisyal na, ang perjury complaint ay nakadokumento na, at ang misteryosong pag-alis ng opisyal ay pinag-uusapan pa rin sa mga kanto. Pero ang tanong na hindi mawala-wala sa isipan ng lahat ay simple: sino ang nag-uutos, sino ang gumagalaw, at ano ang pilit na hindi pinapaalam?

At sa isang bansa kung saan ang bawat bulong ay pwedeng maging headline sa loob ng tatlong oras, ang katahimikan ng mga nasa poder ay mas nakakatindig-balahibo kaysa sa anumang rebelasyon.